Etappe 23, Kroatië, deel I....

Etappe 23, Kroatië, deel I….

Het eerste deel van de weg vanaf de grens naar Dubrovnik is beroerd. De bovenlaag is weg geschraapt, aan asfalteren zijn nog niet toegekomen. Ruim 10 kilometer hobbelen door stofwolken heen achter het verkeer aan. Vanaf dat punt is de nieuwe asfaltlaag wel klaar.
Vandaag geen grote verplaatsing, binnen een uur na de grenspassage komen we in het dorpje Kupari waar de gelijknamige camping, waar we een paar nachtjes willen staan, ligt.
Het ligt net voorbij Cavtat en op een kwartiertje met de bus van Dubrovnik, een goede uitvalbasis voor het bezoeken van deze historische stad
Een keurige afrit leidt ons de camping op. De grote uittocht blijkt al begonnen want er is plek zat. Camping Kupari ziet er wat overleeft uit, en doet met al die gevallen bladeren al herfstig aan. Herfst bij een temperatuur van 33 graden!
Ik denk een aardige schaduwrijke plek te hebben gevonden. We installeren ons, een proces dat ons steeds makkelijker afgaat, niet zo vreemd natuurlijk als je al 10 maanden op pad bent.
Nadat we ons geïnstalleerd hebben gaan we richting Dubrovnik om bij de Lidl, jazeker, boodschappen te gaan doen. Hoewel bordjes al 20 km van tevoren de aanwezigheid aangeven van deze Duitse pricefighter blijkt de aanduiding ter plekke afwezig. Hoewel ik het grote supermarktrijke complex zie liggen rijden we er aan voorbij want geen bordje Lidl.
Wel wordt ons de eerste blik van bovenaf op Dubrovnik gegund. Werkelijk prachtig.
In de baai ligt een enorm cruiseschip en een vijfmaster voor anker. We rijden door tot aan de Tudjman brug en keren om.
De brug is vernoemd naar de president ten tijde van de Balkanoorlog en een van de drie kemphanen. Milosevic (Servië) en Izetbegovic (Bosnië-Herzegovina) zijn de andere twee hoofdrolspelers.
In de baai aan deze kant ligt nog een knijter van een cruiseschip, ‘de Noordam’ van de HAL.
Eenmaal op de terugweg staat Lidl wel aangegeven, het koopcentrum complex dus.
Zonder nog maar een Kunar op zak slaan we in, geen probleem want hier kan met de pinpas betaald worden.

Het strand….
Eind van de middag gaan we het strand verkennen. We gaan via een voetgangerstunnel de weg onderdoor en lopen op goed gevoel richting strand. De weg voert ons richting enorme hotelcomplexen die als spookhuizen tegen de blauwe lucht afsteken. Alleen de karkassen resten nog, op het eerste oog nog redelijk intact ondanks dat er geen raam meer in zit. Maar eenmaal dichterbij schrik je toch van de schade die is aangericht in de Balkanoorlog.
En dat staat daar dan ruïne te zijn. Mooie hotels dat kun je zo zien op een mooie plek die nu het beeld ontsieren. Wat een armoede.
Wonderlijk dat niemand, particulier initiatief of de staat, deze complexen weer nieuw leven inblaast.
Tussen de moderne complexen staat een hotel uit 1911. Een gebouw waarin de grandeur van die tijd, ondanks het verval, nog te herkennen valt. Dit moet prachtig geweest zijn. Maar ook dit wordt aan haar lot en de natuur overgelaten. Ik wou dat ik vermogend was!
Het strand is van kiezelsteen dus zwemschoentjes zijn wel nodig. Het water is heerlijk en Kwazi speelt heen en weer bootje.

Rustdag…
Een dagje rust, strand en caravan verplaatsen; we bleken meer in de brandende zon te staan dan ik had vermoed en gehoopt.
Het verplaatsen met de mover gaat super. Wat een vinding! Tot op de millimeter nauwkeurig.
De nieuwe plek biedt ons veel meer schaduw en dat is behalve voor ons ook voor de doggies van belang.
Letterlijk tussen de rotsen hebben we een plekje gevonden waar we het water in- en uit kunnen. We gaan altijd wat later in de middag omdat het dan te doen is. Eerder is qua felheid van de zon en de temperatuur, voor ons, niet te doen. Na het baden nemen we een drankje op het strandterras. Kwazi en Dushka trekken de aandacht van een meisje van de tafel naast ons.
Uiteraard raken we in gesprek en ze blijkt met haar broer, vader en moeder uit Macedonië te komen. Zij zijn de eerste Macedoniërs die we buiten hun land ontmoeten. Deze familie uit
Skopje is hier op vakantie wat voor hen behoorlijk kostbaar is. De meeste Macedoniërs gaan in eigen land op vakantie, Meer van Ohrid, of naar Griekenland. Elders is te duur.
Als ze horen dat Dushka een Macedonisch hondje is die wij als puppie hebben gevonden en geadopteerd zijn de ah’s en oh’s niet van de lucht.
De komst van een ander hondje zorgt voor flinke consternatie als Kwazi ineens onder de tafel vandaan schiet:’Dat doet tie anders nooit…..
Dit moet het Dushka effect zijn. Als grote broer werpt hij zich nu op als beschermer.
Dushka hoeft maar te piepen en hij springt in de houding. Zij weet dat en maakt daar ‘gebruik’ van. Wederom een punt van aandacht in de ‘opvoeding’. We zien niet graag dat Kwazi ineens agressief gedrag gaat vertonen naar andere honden.

Franse jongeren….
Als we terug komen op de camping loost een grote bus een grote groep Franse jongeren (24) die met zes begeleiders (m/v) op een veertien daagse tournee zijn door Kroatië.
Hun kleine tentjes slaan ze op uiteraard vlakbij waar wij staan.
Drie ‘jeunes femmes’ ontdekken Dushka en vol vertedering knielen ze bij haar neer om dan pas die grote beer te ontwaren. Ook mooi.
De groep jongeren komen uit alle delen van Frankrijk. Deze reis wordt georganiseerd door
een organisatie die voor deze doelgroep dit soort kampeertochten organiseert.
Een soort UCPA (Union des Centres Sportive de Plein Air) waar ik samen met Piet en Robert, de fameuze Cercle Populaire du Vin Ordinaire vormend, mijn eerste ervaring op de lange (begon met kleine) latten in Argentière in de Franse Alpen beproefde.
Even ben ik terug in ‘die goede oude tijd….’

Dubrovnik….
Het heeft de afgelopen nacht flink gewaaid en de wind is nog niet gaan liggen.
Da’s mooi want dat geeft de doggies extra verkoeling in de caravan.
Zij passen op ‘het fort’ vandaag terwijl met het openbaar vervoer naar Dubrovnik gaan.
Een rit van een kwartier, honden mogen niet in de bus. Net als in Italië, hoewel formaat Dushka in de rugzak wel mag. Vandaar dat daar veel KL-tjes zijn.

Wat een prachtstad….
Vanaf de bovengelegen kustweg is ze van verre al te zien, ze ziet er betoverend uit.
Zo bovenop de uittekende heuvel in zee is ze zeer strategisch gelegen en is het een vrijwel onneembare vesting.
Op de heuvel wordt ze beschermd door een muur die twee toegangspoorten heeft, Ploče en Pilé.
Het is weer bloedheet, ruim in de dertig graden, en dan is een stad bezoeken toch een beetje een bezoeking.
We besluiten om gebruik te maken van een georganiseerde wandeling van een uur door de stad. Natuurlijk je moet het parapluutje (rood) van de gids volgen maar ze (Daniëlla, omvang Twiggy) brengt je wel gelijk naar ‘de’ plekken en met toelichting!
En, het blijkt meer dan de moeite en investering waard. In goed Engels Engels vertelt ze over het markante van Dubrovnik.
Een stad die eeuwen geschiedenis kent en zeer lange tijd, meer dan 1200 jaar, een Stadstaat is geweest:‘Republica Ragusa’.
Een bijna onneembare vesting, want uiteindelijk valt ze dan toch ten prooi aan Suleiman, de leider der Turken.
De bestuurders verstonden echter de diplomatieke kunst om zich ‘vrij’ te kopen. En voor een niet gering bedrag jaarlijks gedoogden de Turken deze ‘Status Aparte’.

Dubrovnik, afgeleid van het woord Dubrava, eikenhout, van de haar omringende eikenhouten bossen, wedijverde met Venetië als handelscentrum.
In 1667 werd de stad getroffen door een grote aardbeving die haar vrijwel geheel verwoestte.
En iedere keer werd de stad weer opgebouwd waarbij men oog had voor de oude stijl. Het stadscentrum behield haar karakter daardoor. Alleen de pronkgebouwen langs de Placa,
‘de Strip’, die een hele wand vormen zijn ‘met de tijd’ meegegaan. Vele stijlen zijn hierin terug te vinden, Romaans, Gotisch, Barok en Rococo.
Ze was haar tijd ver vooruit want al in 1334 werd een wezenhuis gesticht.
De veelal door de adellijke ‘broodheren’ zwanger gemaakte dienstmeiden konden via een luikje met een draaischijf er op hun, niet gewenste, boreling anoniem kwijt. Zo kochten de edellieden hun geweten af en was het voor de ongewenst bezwangerden de manier om gespaard te worden voor een levenslange schande.
Wonderlijk dit hier te zien tegen de achtergrond van het recentelijk Rotterdamse initiatief om een dergelijke vorm van vondelingenplek te creëren.

Tweede tour….
Naast deze boeiende historische tocht door de stad gaan we voor een tweede Tour nog een keer met Daniëlla mee.
Nu een tocht over de recente oorlog geschiedenis van de stad.
We willen ook wat meer weten over hoe de Balkanoorlog, van begin en midden jaren negentig, Dubrovnik heeft geraakt. Nou dat blijkt niet mis.
Hoewel de belegering niet heel lang heeft geduurd is er door de Bosnische Serven enorm veel schade toegebracht aan deze Unesco stad.
Vanaf de omringende heuvels was Dubrovnik een makkelijke prooi voor de tanks en ander geschut. Maar ook vanaf zee werd de stad beschoten door de Servische marine.
Geholpen door het verschuiven van het front landinwaarts naar andere Kroatische (Vukovar) en ook Bosnië/Herzegovina doelen was de belegering van Dubrovnik niet meer interessant. De wereldwijde protesten tegen deze belegering en de beschietingen speelden mede daarbij een rol.
Het blijken vooral fanatieke emigranten, nog vol ‘herinneringen’ (rekeningen vereffenen), die diverse lonten in het kruitvat staken. En zij hadden ook de ‘middelen’ om de strijd te financieren.
Hoe dan ook Dubrovnik werd behoorlijk in puin geschoten en er vielen zo’n 2000 doden.
Indrukwekkend de inprinten die vooral in het wegdek en op de daken te zien zijn.
De galerij met foto’s van ‘de gevallenen’ geven het oorlogsgeweld een ‘gezicht’.
Ten tijde van de oorlog was Daniëlle zo jaar of tien.
Ze kan het zich nog goed voor de geest halen. Hoe de school gewoon doorging in de kelders en er op de een of andere manier toch altijd te eten en te drinken was.
Wederom een zeer boeiende tocht.
Na deze twee tochten vonden we het welletjes.
Nog gauw even een Kebab en terug naar de camping.
Hoogste tijd ook om de honden te verlossen.
Zij geven geeuwend blijk dat ze het fijn vonden even met rust te zijn gelaten…

Ston….
We rijden vandaag een stuk verderop naar camping Prapratno op het schiereiland Pelješac, een tip van onze Oostenrijkse vrienden.
We slingeren over de mooie weg tussen bergwand en Adriatische zee op ons gemak erheen.
Met de drukte valt het wel mee, het is duidelijk dat het vakantieseizoen op haar einde loopt.
Na een goede twee uur rijden dalen we naar de kom waaraan de camping ligt. Een mooi zandstrand waar het nog een drukte van belang is.
De camping ziet er goed uit, van alle gemakken voorzien wat zich ook uitdrukt in de prijs.
We vinden een mooie beschutte plek en de mover bewijst weer haar diensten; wat een gemak.

Uitstapje Mostar….
Van hieruit is het goed om een dagje Mostar te doen, zo denken we.
Maar als we om 9.30 uur in de buurt komen van de eerste grensovergang blijkt er een file van zeker drie kilometer. En het doorlaten is nog minder dan sijpelen. Met hier na nog twee grenspassages te gaan wordt wel duidelijk dat deze reis wel uren kan gaan duren.
We besluiten morgen heel vroeg het nog eens te gaan proberen en we keren om.
Geen probleem dan gaan we het schiereiland Pelješac verkennen. Het doel is Orebič, de plaats vanwaar men kan oversteken naar de plaats, tevens het eiland, Korčula.
Het is een fraaie route langs vele wijngaarden en minstens even zo vele proeverijen(tjes).
Orebič is behoorlijk toeristisch, druk maar niet oogstrelend, vinden wij.
Op de weg terug landen we even bij een Internetcafé, een leuk terras, de honden mee.
Met eigen laptopje connectie gemaakt en de mails gecheckt.
Hier geen Coca-Cola, maar de eigen Kroatische versie zonder suiker: Cockta. Erg lekker!
Vijftien kilometer verderop ligt het veerpont plaatsje Trpanj. Van daar vaar je in een uur naar Ploče. Deze route bespaart je twee grensovergangen. Dit lijkt een goed alternatief voor ons dagtripje naar Mostar. Echter toen we het tarief van deze overtocht zagen was ons enthousiasme snel bekoeld. Behalve de bus wordt ook elke passagier apart berekend.
Dan maar vroeg opstaan in de verwachting dat er bij de grensovergang(en) geen filevorming is.
Samen met Kwazi koel ik, eind van de middag als de meeste badgasten weg zijn, af in de zee en wandelen we daarna over het rotspad een eind weg. Top!