Etappe 25, Noodlot Nice...., bye, bye Eriba!

Noodlot Nice…. bye, bye Eriba!

Na een voorspoedige overtocht van vijf uur komen we om half elf in de avond in Ancona aan.
We mogen als eersten van boord en rijden tegen de rijroute in, ditmaal toegestaan, naar de douane. Zonder enige controle worden we doorgewuifd en kunnen we de nacht in op weg richting Bologna.
Rond dit tijstip is er geen camping meer open dus we kijken onderweg wel of we op een parkeerplaats kunnen overnachten.
Een aantal parkeerplaatsen staat al vol dus we moeten door. De vermoeidheid begint behoorlijk op te spelen.
Vanwege onderhoud aan een deel van de Autostrada worden we omgeleid. Gelukkigerwijze voert deze omleiding langs een mooie parkeerplaats. Er staat niemand.
Hier kunnen we overnachten, we zijn mooi op tijd want we net als we ons te rusten leggen begint het te plenzen.
Na een korte nacht vroeg verder op pad. Vandaag gaan we flink doortrekken en proberen we tot in Frankrijk, in de buurt van Aix-en-Provence te komen.

Noodlot….
Na wederom een korte sanitaire tussenstop voor honden en baasjes neemt Ageeth het stuur over voor het laatste deel op weg naar de camping in de buurt van A-en-P.
In de afdaling naar de tolpoortjes van de Autoroute nabij Nice passeert een kleine bestelwagen en hij snijdt ons.
In een reflex trekt Ageeth aan het stuur om een aanrijding te vermijden. Als gevolg hiervan gaat Eriba protesteren en begint te slingeren. We zijn in een afdaling met de tolpoortjes in zicht gas geven kan niet meer. Uit alle macht probeert Ageeth het stuur onder controle te houden maar het slingeren wordt heviger en heviger. Pompend afremmen, niets helpt.
Er is geen houden meer aan enorme krachten komen vrij. De bus trekt Eriba niet meer maar andersom, heel letterlijk!
We maken een pirouette waarbij Eriba zich losrukt en tegen de betonnen middenberm klapt en op haar zij valt. De bus komt tot stilstand met de neus de verkeerde kant op, vele auto’s in het zicht.
Dit alles speelt zich af in een mum van tijd. Het is een nachtmerrie in vol bewustzijn.
Er is een kort moment van stilte na de klap, beduusd, verbouwereerd en dan….!
We kijken elkaar aan en wij hebben, realiseren wij ons, godzijdank niets; de honden evenmin.
En dan slaat bij Ageeth de schrik in de benen en stromen de tranen over haar gezicht.
Ikzelf ben kalm, heel kalm. We stappen voorzichtig uit.
Het verkeer rijdt langzaam over de rechterbaan, de enige van de drie die nog vrij is.
Meewarige blikken, gebouwen handen en kruistekentjes vallen ons te beurt.
Eén man stopt en vraagt of hij de l’assistance de sécours moet bellen: ‘Oui, svp….’!
Ik bedank hem voor zijn hulp.
In no time verschijnen er hulpdiensten. Eerst de douane, die permanent bij de tolpoortjes personeel hebben. Ze beginnen gelijk het verkeer te regelen en brengen ons in veiligheid achter de vangrails. Ik heb gauw nog even naar de honden gekeken.
Hoewel zij wel wat verwonderd keken, waren ze heel rustig; ongewoon bijna.
Ook snel ter plekke was de Gendarmerie. Alle hulpverleners keken eerst naar ons om en vroegen hoe het met ons was. Ageeth was in shock; in tranen en vol zelfverwijt.
De bestelauto die ons sneed was in geen velden of wegen te bekennen, natuurlijk.
Het ongeluk is het gevolg van het gesneden worden door deze auto. De effecten van het slingeren zijn in een afdaling niet meer te corrigeren zo bevestigt ook de agenten. Een schrale troost, maar wel een hele troost voor Ageeth.

Dépannage…..
De takeldienst is ook redelijk vlot ter plekke en trekt Eriba overeind. Nu pas wordt de echte schade zichtbaar en die is niet mis.
Je hoeft geen deskundige te zijn om te zien dat dit het einde van onze Eriba is; total loss!
De bus heeft alleen schade aan het rechter deel van de bumper en een deuk aan de zijkant.
We kunnen er gewoon mee rijden.
De gendarme zet ons keurig in de rijrichting en wij volgen ‘de baar met Eriba’ op weg naar haar tijdelijke stalling in Nice in afwachting van repatriëring naar Nederland.
Als we deur van de caravan opendoen wordt die schade zichtbaar, mijn god wat een
ravage binnen….
Bij de dépanneur worden we verder aan ons lot overgelaten.
Zij zijn alleen van:‘blik van de weg…’!

After shock…..
Gelukkig is een medewerker bereidt om naar hotels te bellen. Het wordt Campanile in Nice.
Inmiddels zijn er een paar uur verstreken en we moeten opschieten want het gaat duisteren.
De parkeergarage, 200 meter verwijderd van het hotel, blijkt voor onze bus niet toegankelijk.
Veel Franse parkeergarages hebben een doorrijhoogte van 1.90 meter. Daar kan onze 1.99 hoge bus dus niet in. Irritatie, dan maar naar Novotel die hebben vast eigen parkeergelegenheid.
Het verkeer, vooral het aantal stoplichten, is een bezoeking. Als ik dan ook nog een afslag mis is de boot helemaal aan.
Blijkbaar komt nu bij mij de reactie pas echt goed los; ik foeter er lustig op los.
Bij Novotel durven ze €215 voor een kamer te vragen, waar bovenop €10 per hond en €15 p/d voor de parkeergarage; opzouten! Dit doet de deur dicht.
Het enige wat we nu willen is weg uit deze pokkenstad. Weg, weg uit deze drukte.
Op goed geluk rijden we, via de péage, richting Roquebrune. We besluiten de afslag naar Turbie te nemen om daar te kijken. Bij een pompstation vragen we naar een hotel. Er is er één middenin Turbie op drie minuten rijden afstand.
Het geluk lacht ons weer toe. Ze hebben een kamer voor een redelijk prijs €115 en de honden zijn geen bezwaar. Het is even zoeken naar parkeergelegenheid maar ook dat lukt.
Zo, we kunnen uitblazen. Inmiddels is het half tien.
De kamer is prima en na wat telefoontjes aan ANWB en schadealarmcentrale, gaan we toch wat eten bij het restaurant aan de overkant van de straat.

Na bibberen…
Op het terras bibberen we pas echt na. We realiseren ons dan hoeveel geluk we eigenlijk hebben gehad. Wij, en de honden, zijn er zonder kleerscheuren vanaf gekomen.
Het is een wonder dat wij op niemand zijn gebotst noch andersom.
Het was erg rustig op dat moment en de weg was breed in aanloop naar de tolpoortjes. Allemaal mazzel. De enige schade is materiële schade.
Wel een abrupt einde van onze reis. Een treurig afscheid van ons huisje op wielen waar we zoveel plezier van hebben gehad.
Het is ironisch dat Eriba mij, ons, overal keurig is gevolgd over ook onmogelijke wegen om dan het loodje te leggen op een mooie geasfalteerde tolweg.
Tot dan toe hebben we vele momenten met Eriba ‘doorstaan’ en ging alles goed.
Snel werd onderweg al wel duidelijk dat het rijden met de caravan niet Ageeth’s ‘cup of tea’ is. Een eventuele vervolgreis in het najaar met Eriba daar had zij dan ook een hard hoofd in.
Het is zuur dat het nou net Ageeth moet gebeuren; shit happens….

Retour NL…..
Terwijl Eriba naar de Klerk in Hillegom wordt gebracht waar een schade expert de ‘restwaarde’ gaat bepalen rusten wij even uit op ‘het buiten’ van Astrid en Wolter in de Lot.
Van daaruit zoeken we onze Dordogne vrienden op.
Ter afsluiting van onze reis gaan we zaterdag 15/9 een week naar onze Franse vrienden in de buurt van Grenoble. Zij hebben in de Haute Provence, fameus vanwege het zonnige klimaat, vlakbij bij Forcalquier op camping L’eau Vive een vakantiebungalowtje gehuurd.
Een weerzien na vijf maanden.
In het weekend van 22/23 keren we terug. Vele ervaringen rijker en illusies armer.

Nawoord....
Toen we op 7 november vorig jaar vertrokken hadden we grofweg een reisplan in onze hoofd.
Dat is ons uitstekend bevallen. Geen vaste route noch vaste afspraken.
Tijdens de reis hebben we besloten om Griekenland rechts te laten liggen. Vooral een aantal incidenten o.a. stenen gooien naar Duitse en Nederlandse campers, het gevolg van de houding beider landen m.b.t. Griekenland, was mede aanleiding om het plan om te gooien.
Dan maar zo direct mogelijk naar het Meer van Ohrid in Macedonië. De kortste route is dan via Albanië. Een plan waar Ageeth niets voor voelde.
Maar het lot besliste anders want Ageeth moet vanwege een uitvaart plotsklaps terug naar NL.
Vanuit Bari is er een directe vlucht van Easy Jet en ook een directe Ferry verbinding met Dürres in Albanië. Dit werd mijn kans om het onbekende land te ontdekken. En zo geschiedde. Terugkijkend een bijzonder gelukkige wending in alle opzichten.
Want Albanië is ons zeer bevallen, een land ongerept en vol natuurschoon. En aardige mensen. Eens temeer blijkt dat ‘wie weinig heeft geeft…’. En zij die ‘alles’ hebben kunnen niets missen. Het is een land in opkomst, daar willen we beslist naar toe terug een keer…

We hebben een geweldige reis van bijna 10 maanden achter de rug en nemen Macedonische Dushka als levende herinnering mee terug.
Hoewel het een lange periode lijkt vliegt de tijd gewoon.
Duidelijk is dat we ons appartement, de vaste plek in Amstelveen niet hebben gemist.
We zijn overal thuis, ‘thuis’ zijn we zelf!
Wat de komende tijd, het post Eriba tijdperk, gaat brengen is nog niet duidelijk, we zien wel. Er komt vanzelf wel wat op ons pad. Zo was het en zo is het.
Eerst maar weer eenieder ontmoeten in NL. Want als er iets is dat we zo om de tijd beiden tijdens de reis wel missen dan zijn het jullie, familie en vrienden.
Voor nu ‘tot zoens’ van Ageeth en mij,
Ernst