"De hoek om..."

Etappe 7: De hoek om…..
We verlaten op donderdag 15/12 de bloemenriviera en gaan over de Autostrada langs Genua naar Deiva Marina, een plaatsje tussen Genua en La Specia, waar de natuurelementen in november nogal hebben huisgehouden.
We worden letterlijk weggeblazen uit Sanremo. De wind waait zo hard dat we even twijfelen of het verstandig is nu te gaan rijden. De receptioniste ontraadt het ons maar kijkt op even internet naar de eventuele waarschuwingen voor wegverkeer; niets. Een extra telefonische check bij de Autostrada informatie gaf het groene licht. Hupsakee, weg er mee.
Eenmaal op de Autostrada, een pracht route met schitterende vergezichten over land en vooral zee, en indrukwekkende tunnels (geen vergezichten, maar wel licht aan het eind…), hebben we geen last van de harde wind. Eriba ligt als een rots op de weg.

Camping Valdeiva…..
Hoewel we een aantal maal geprobeerd hebben telefonisch onze komst te melden krijgen we geen gehoor. Eenmaal aangekomen gaat Ageeth polshoogte nemen. Het ziet er verlaten uit.
Na enige tijd komt Ageeth zwaaiend terug, we kunnen terecht. Dankzij werklieden kon Christina, eigenaresse, bereikt worden.
We hebben alle ruimte want op een enkele stacaravan/huisje ‘gast’ na is er niemand.
Het luxe toiletgebouw is wel open, maar voor een warme douche moeten we gebruik maken van de twee gedateerde doucheboxen. Maar goed, het water is warm.

Deiva Marina….
Vandaag rustig op gang gekomen het dorpje verkend. Even lastig om de bakker te ontdekken, maar met wat aanwijzingen zagen we aan de hand van de groenterekken dat er zich een winkel bevond.
Is dit de Paneria?
Bij binnen treden stapten we terug in de tijd. Een heuse ‘winkel van sinkel’ met een totaal aanbod. Op de toonbank ook een flatscreen! Leuke sfeer, en vooral geduld hebben want niemand heeft haast.
De bedienende mevrouw, al aardig in jaren geklommen, had zich toch aardig wat Engelse woorden eigen gemaakt. Het brood en de ham, gewoon plakje voor plakje gesneden, waren prima.
De storm van de gisteren was nog niet geluwd, integendeel het gaat er nog even harder op.
Bij terugkomst ingecheckt bij Virginia de receptioniste. Zij voorzag ons van keurige brochures in het Nederlands over het Cinque Terre gebied. We blijken ons in een heel bekend en toeristisch geliefd natuurgebied te bevinden. Behalve de stranden een heel mooi wandelgebied.
Op haar aanraden zijn we vroeg, te vroeg voor Italiaanse begrippen, naar Pizzeria Focacceria Perbacco gegaan om de fameuze ‘Focaccia Di Recco’ te proeven: “The best there is…”!
De golven zijn onstuimig en slaan geregeld over de boulevard. En het is guur.
We zijn de enige gasten en we zijn inderdaad te vroeg: ‘dieci minuti, prego…’.
De Forcaccia Di Recco is een pizza, flinterdun, ruim belegd met kaas uit Recco een plaatsje in de buurt. Maar hier maken ze deze pizza beter aldus Virginia en andere localo’s.
En inderdaad het is apart, maar lekker.
Vol en voldaan terug naar Eriba. Het stormde maar daar hebben we ‘s- nachts niets van gemerkt.

Cinque Terre…..
Bijtijds op om de was te doen, het is nu prachtig weer. Koud maar zonnig.
Op advies van Virginia nemen we de trein, want sommige van de vijf dorpjes zijn niet over de weg te bereiken. De gevolgen van de stormen heeft letterlijk diepe sporen getrokken.
We kunnen wel per trein naar Riomaggiore, een kinderkaartje voor Kwazi. Dankzij een aardige Italiaanse lukte het om de retourtjes uit de automaat te toveren; 6 euro pp en 3.20 voor Kwazi.
De treinreis duurt ca. drie kwartier en voert letterlijk langs de zee, vele tunnels passerend; wat een werk!

Riomaggiore….
Het verst weg gelegen dorpje van de vijf stamt uit de tijd van de Romeinen. Opgebouwd en geplaveid in de achtste eeuw door een groep Achei die ontsnapt waren aan de onderdrukking van de Byzantijnse keizer Leon III. Het ligt aan de monding van een onstuimig Apennijns bergstroompje.
Hier start de ‘Via dell’Amore’, een prachtig pad dat langs de bergwand loopt hoog boven de zee en dat de vijf dorpen verbindt. In het hoogseizoen struikel je over de wandelaars, maar nu zijn we de enigen. Eerst het dorpje rond, klein maar fijn. Hoe anders zal het er hier uit zien in het hoogseizoen.
Behalve de visserij is het helemaal toegesneden op de ‘wandelende’ toerist.
Aan het begin van ‘het Liefdespad’ noteer ik de volgende gedichten van Elisabeth Booms!
Vijf Terre zijn er
Terre van zweet en bloed
Vijf vlinders die in mij leven
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
De kus van een dichter
Is anders, is lichter
De kus van een dichter
Drukt letter op je lippen
Woorden in je mond
Een stempel op je hart

Vluchtig als een vlinder
Mengt hij kleuren en geuren
Zacht als fluweel

De kus van een dichter
Is anders, is lichter

Nauwelijks merkbaar
Streelt hij je ziel
Ontvouwt je gedachten
Tekent beelden op je netvlies
Met zijn fluisterend penseel
De wandeling naar het volgende dorp Manarola is krap een half uurtje. Het is een prachtig aangelegd breed pad met prachtig zeezicht. De branding is indrukkend, het eindeloos beuken van de eindeloos aanrollende golven; verveeld nooit, fascineert altijd.
De route hangt vol met slotjes, sloten met zonder ketting. Ons ontgaat het waarom maar goed het zijn er vele. En uiteraard allerlei ‘handtekeningen’ en boodschappen van de passanten.
Halverwege het pad boven een onderdoorgang een bordje met een stukje liedtekst van Lennon/
McCartney uit Abbey Road: “….And in the end,
The love you take
Is equal to the love you make.

Manarola……
Het dorpje ligt op een grote rots boven de zee, een compacte verzameling fel gekleurde huisjes bijna allemaal met een dakterras, de typisch ‘cassola’. Op deze dakterrassen worden in september, na de wijnoogst, de beste druiven in de zon gelegd om zo de Sciacchetra wijn te verkrijgen.
Net als in Riomaggiore loopt de bergstroom onder de geplaveide hoofdweg door en eindigt in het karakteristieke kreekje in de rots waar de vissersbootjes door de mannen omhoog gehesen moeten worden. Althans dat was zo, nu gebeurt dat met een takel.
Het plein voor de San Lorenzo kerk is in de vorm van een schaakspel.
Omdat we niet verder kunnen over de Via dell’Amore, afgesloten vanwege de door stormen aangerichte schade, nemen we de bus(je) naar Volastra.
Van daar kunnen we over de weg naar Corniglia, niet echt aantrekkelijk, maar ja je wilt toch nog wel een dorpje meepikken.

Corniglia….
Aan de voorkant van de kerk, tevens einde rit, blijkt het oude pad naar Corniglia nog intact. De rood/wit aanduidingen zijn nog overal zichtbaar en het pad, hoewel smal ook. Het voert langs de wijn terrassen. De druivenstokken worden flink gekortwiekt.
De wandeling is anderhalf uur zei men! Halverwege, althans qua tijd hebben we even rust genomen en wat gegeten en gedronken.
Langzaam maar zeker wordt het traject ruiger. Op een gegeven moment is niet meer goed zichtbaar waar het pad is c/q of er nog wel een pad is. Wat er uitziet als een droge bedding van een bergstroom blijkt toch het pad te zijn, ontdekt dankzij een vage maar onmiskenbare rood/wit streepjes. Een lastig punt in het traject maar we kunnen vervolgen maar het wordt er niet echt makkelijker op.
Terugkeren is nauwelijks een optie vanwege de afstand die we inmiddels al hebben afgelegd. En de tijd begint te dringen voordat het begint te duisteren.
Het laatste deel van het pad is een stevige afdaling die Ageeth de nodige moeite kost. Een combinatie van hoogtevrees en vermoeidheid.
Uiteindelijk bereiken we Corniglia, godzijdank want het duistert al. Tijd om het dorpje te bekijken hebben we niet want we moeten op tijd bij het beneden gelegen station zijn.
Als toetje verstouwen we nog de eindeloos lange trap naar het station.
Een ruim half uur op het winderige perron wachten we op de vertraagde trein.
Het is volbracht en het is een geweldige wandeling geweest met verbluffende uit-en vergezichten op zee en dorpjes.
In de trein wordt ik aangesproken door een Aussie die reageert op m’n foldable Aussie Hat. Hij vertelt dat zij hebben geprobeerd de wandeling vanaf het eerste dorpje Monterosso te beginnen.
Dit was onmogelijk vanwege de aangerichte schade, allemaal werkers met hesjes aan gaf hen het gevoel dat zij daar teveel waren.
Maar goed wij hebben een fantastische dag beleefd. De was kunnen we laten hangen want die is inmiddels weer vochtig geworden.
Met een heerlijke take away pizza, lekkere dunne bodem, sluiten we deze dag af.

St.Marghérita…..
We zijn van plan om op de laatste dag voordat we verder trekken naar Portofino te gaan. Rond één uur, eerst de was, nu wel droog, binnengehaald, gaan we op pad en we kiezen de oude kustweg. Dat blijkt een verkeerde beslissing, want dit traject kent heel wat tunnels en die zo smal dat steeds ‘in blokken’ dan ene dan weer de andere kant er door kan. Dus wachten we tot tweemaal toe zo’n tien minuten. En dan te bedenken dat er halverwege een dergelijk tunnel de ingang ligt van een camping!
Een mooie rit dat wel, maar het is duidelijk dat Portofino een stad te ver is.
St.Marghérita is een goed alternatief, een leuk kustplaatsje met een mooie kerk met overdadig barok
interieur; het duizelt me al die eindeloze tierelantijnen.
We komen aan en de zon schijnt lekker maar we lopen achter de zon aan die langzaam maar zeker de aan andere kant van het dorp tegen de heuvel opklimt. Zon weg en gelijk zakt de temperatuur vele graden; koud dus.
Nog wat rondgestapt en tot slot in een mooie soort ‘konditorei’ achtig zaak binnengegaan, een gelukkige keuze.
Allerlei heerlijkheden, lekkere baksels die verleidelijk in de vitrine op consumptie liggen te wachten.
Ik kies voor de appeltaart, die meer appelcake blijkt en Ageeth kiest voor een noisette.
Zij thee, een flinke mok met dekseltje, en ik een warme chocolademelk. Dit nu blijkt een kop Lindt chocolade, da’s pas echt, dat smaakt!
De terugreis via de Autostrada gaat aanzienlijk vlotter maar het is sterrenstralend donker als we op de camping aankomen.
Morgen, dinsdag 20/12, trekken we verder. Op naar Siena.