Etappe 5

Etape 5: Neuf jours à Villeneuve….. (2 tot 9/11)•
Zo, Ageeth weg en nu zijn ‘de mannen’ op zichzelf aangewezen. De regen is met bakken uit de lucht komen vallen en de sporen zijn ’s-morgens nauwelijks zichtbaar. De grond neemt het water blijkbaar graag op want behalve de kom van de BBQ is er geen water te zien.
Tijd om met Kwazi de omgeving te gaan verkennen. Het blijkt dat we op vijf minuten wandelen van het strand zitten. Nou ja strand, het is een en al kiezelstenen.
Kwazi spot al gauw een soortgenoot en spurt er op af. Het is een zwarte flatcoat retriever, Solor, die eindeloos de golven induikt om de stokken te apporteren. Een mooie slanke reu van vijf jaar.
Solor vindt het wel leuk zo’n bruine krullenbol als speelkameraadje. Kwazi, gaat met enige prudentie (een Nout Wellink woord), ook mee de zee in. En het klopt: ‘ Mediterannée zo blauw, zo blauw’.
Met vrouwbaasje, Catherine, raak ik, uiteraard, in gesprek. Ze is weg van Kwazi, logisch!
Elk weekend gaat ze met Solor zo’n drie uur uit, wandelen en stokken in zee gooispelen.
Ja, zo blijft Solor wel slank. Aardige vrouw die speciaal een soort Remia fritessaus emmertje meeneemt waarin water voor hondlief die na het vele duiken in zee een droge bek krijgt en een tong als een lap leer. Na Kwazi’s ochtendgymnastiek stoppen we bij Presse Pause Café, waar buurtgenoten, jong en vooral oud, naast une baguette halen en krantje kopen, un café komen drinken, sigaar/sigaretje roken en even bijklessen.
Vanachter m’n tafeltje op het terras, het weer is opgeknapt en Kwazi voldaan aan en op m’n voeten, kan ik het locale sociale verkeer goed in me opnemen. Intussen knabbelend aan de croissant en nippend aan de café crème die meer een café au lait lijkt. Meer melk dan koffie.
De krantenstandaard heeft wel Het Laatste Nieuws uit schizofreen België, maar geen Nederlandse krant; de Herald Tribune is een prima alternatief. Heerlijk zo genieten aan de Cote d’Azur.

Casino Géant….
De camping ligt heel strategisch want ook op vijf minuten lopen ligt de Casino Géant niet te verwarren met het gokdomein. Nee, het is de naam van de enorme supermarkt met een giga assortiment. Op de versafdeling wordt groente/fruit/vlees/vis fris gehouden door een koele nevel die, uit het boven de schappen hangend buissysteem, permanent over de producten blaast.
Alles oogt en ruikt fris, je zou er zo je tanden inzetten.
Het is een eindeloos ‘welvraatpaleis’ met ook een forse non-foodafdeling waar ik de vergeten pastatang kon scoren.
Aan wijnen, uiteraard, ook geen gebrek; mooi. En niet te vergeten het goedkoop, nou ja, tanken.
Met voldoende vrijgezellen voorraad tot Ageeth’s terugkeer keer ik caravanwaarts.
Kwazi in volstrekte rust, oh baas ben je daar?

Ontmoeting 1: Catherine
Zondagochtend wederom Catherine ontmoet en Kwazi de kwispelstaartende Solor, dikke mik.
Terwijl zij heen en weertje met de golven spelen raken wij in gesprek. Ze blijkt advocate gespecialiseerd in overnames van bedrijven, vooral in de horecasector.
Een dame die lange dagen maakt en amper vrije tijd heeft, vakantie hooguit vijf dagen.
Zij moet het inkomen binnenbrengen want manlief is al twee jaar werkloos, het huishouden runnen en de veertien jarige uit Rusland geadopteerde zoon opvoeden.
En dan kom ik met m’n (onze) reis door Europa. Wat een contrast.
Wat haar plezier geeft is de hond, in het weekend met hem het strand op en zo de zorgen en drukte lekker laten wegwaaien. De enige momenten van zichzelf. En dan ben je pas eind veertig!
Ontmoeting 2: Bart
Op het terras waar ik, inmiddels, gewoontegetrouw nestel met Kwazi keurig naast me, kijk ik even in de krantenstandaard of er wellicht een Nederlandse krant bij is. En warempel ditmaal blijkt een exemplaar van De Telegraaf voorhanden. Meer dan ‘de kop snellen’, schreeuwerig als altijd, doe ik niet. Deze handeling verraadt mijn herkomst want een oudere man reageert op welluidende Nederlandse toon. We raken in gesprek. Bart Legemaate, slechts 84 jaar, woont al sinds 1951 in Villeneuve-Loubet. Na de repatriëring uit Indonesië, waar vader als beroepsmilitair werkzaam was, en waar het gezin, vader, moeder, broer en Bart de oorlogstijd in een Jappenkamp moesten doorbrengen, is hij samen met zijn broer Europa doorgelift. Behalve de meest wonderlijke ontmoetingen die hen ten deel viel op hun lifttour was het vooral ook om zodoende een plek te ontdekken waar het leven een vervolg zou kunnen krijgen. Deze tocht bracht hen ook aan de
Cote d’Azur; Villeneuve-Loubet een alleraardigst dorpje met mooie stranden en veel campings; iedereen kampeerde toen gewoon in een tent. Nu is er uit die tijd nog één camping over, Hippodrome, de naamgeving vanwege de renbaan die op steenworp afstand ligt.
Bart heeft als werktuigbouwkundig ingenieur op ‘de vaart’ heel wat van de wereld gezien. Een leven waar geen ruimte bleek voor een vaste partner, celibatair was hij geenszins.
In Villeneuve-Loubet heeft een bouwbedrijf opgezet en vele jarenlang geleid, op de Nederlandse manier. Ik moet Nederlands zeggen want Holland klinkt als een vloek voor de in Vlissingen geboren Zeeuw. De plaats waar hij een huisje heeft waar hij zeven jaar geleden voor het laatst is geweest.
Zijn talent voor leiderschap en organisatie bleek op zeer jeugdige leeftijd waar hij door de kampcommandant werd aangewezen als leider van een groep jonge mannen tussen de 15 en 20.
Als vijftienjarige was hij de jongste van de groep. In korte tijd had zijn groep de grond bewerkt en tot moestuin omgetoverd waar de geïnterneerden zich van konden voeden.
Ten opzichte van de Franse bouwbedrijven onderscheidde Bart zich door zijn planmatige aanpak, alles tot in detail uitgedacht, voorbereidt en uitgevoerd. Van ontwerp tot turn key.
Op zijn elektrische fiets en de benenwagen beweegt Bart zich volop door het leven waarbij hij op het eerste oog niet te onderscheiden tussen de Fransen.
Een humorvolle, door het leven gelouterde, zeer onderhoudende man die je beslist geen 84 geeft.

Ontmoeting drie: Lilita Ros
Op het terras van Presse Pause Café schuiven twee dames aan, Lilita en haar dochter. Zij schuiven hier geregeld aan om un café en een praatje pot.
Lilita zette de knop en besloot een jaar geleden om de boel, de boel te laten. Ze verkocht huis, haard en werk, scheidde van haar man en ging met dochter naar Frankrijk, de Cote d’Azur.
De ommekeer in haar leven van Remedial Teacher, zelfstandig ondernemer in renovatie, verhuur en herinrichten van huizen, was haar kennismaking met The Reconnection. Een beweging die werkend vanuit ‘frequenties’ de Mensch opnieuw ‘contact’ laat maken; de ware ‘zelf’. Waar ken ik dit van?
Als Reconnective Healing practitioner bouwt ze, vol vertrouwen en boordevol energie, nu een praktijk op hier aan de Cote d’Azur.
Een aardige, spontane vrouw die ‘er voor gaat’ en uitstraalt dat het lukt.

Welkom Ageeth….
Woensdag 7/11, vanavond komt Ageeth terug. Het wordt een drukke dag, ik heb heel wat te verzetten om Eriba in kerstsfeer te brengen. Vroeg op, Kwazi lopen en dan de was. Er staat een stevige wind, de zon schijnt dus drogen doet het wel. Eriba moet ‘spic & span’ zijn en sfeervol.