Etappe 10: Napels

Etappe 10: Napels…..
Napoli, ligt aan een van de schoonste baaien ter wereld. Het is stellig de beroemdste, de meest bezongen, maar ook de minst begrepen van alle steden in Italië. Vele vreemdelingen en vooral Noorditalianen geven vaak af op Napels, niet op de heerlijke omgeving. Zo ongeveer alle zonden van het donkere zuiden worden toegedicht aan de ‘Parthenopeische Stad’, ook door de Zuiditalianen. Kortom: Napels is de pispaal, het lulletje rozenwater.
De grote havenstad wordt weemoedig bekeken vanwege de ‘pittoreske’ armoede, de opgewektheid van het gros der schamele volksklasse. Zo wordt Napels omschreven in een boekje uit 1961!
De Napolitanen zijn gevormd door wanbestuur door de eeuwen heen, veel erger dan elders in Italië. De wonderlijke eigengeaardheid, de vindingrijkheid, leepheid en improvisatie-vermogen. Behalve in de muziek heeft ze de faam dat de echte pizza Napolitaans is en dat ze de eer voor de cassata deelt met Sicilië.

Napels dag 1 (maandag 16/01:
Het Napels dat wij aantreffen is een stad waar het een drukte van belang is. Het begint al in de metro waarmee wij vanuit Pompei reizen. Veel volk in de armoedig ogende treinstellen die helemaal onder de graffiti zitten, net als de stations onderweg. Overigens een ‘kunstvorm’ die al ten tijde van de Romeinen in zwang was. In Pompei zijn op talloze plekken slogans c.q. verkiezingsleuzen te zien op de muur. Dus ook dat is bepaald niet nieuw!
Aandoenlijk is de nog steeds handbediende spoorwegovergang vlakbij onze camping. Klagend klinkende bellen en nauwelijks zichtbare rode knipperlichten kondigen aan dat de bomen gaan sluiten. De ‘uomo ferrovia’ komt uit zijn hokje, laat de bellen harder rinkelen, kijkt rustig of er verkeer aankomt, drukt op de knop de bomen gaan neer.
Een geheel Italiaans tafereel is het kopen van het kaartje. Hoewel een drie, vier man in de loketruimte zitten staan, is degene die de kaartjes doet bezig met een mob de vloer te vloer te dweilen! Je zal maar haast hebben net op tijd zijn om de trein te halen!
Het is een wonderlijk contrast, aan de ene kant heeft men altijd haast vooral in het verkeer. Hoewel er zoals overal verkeersregels zijn is hier alleen sprake van verkeer en geen regels. Het is vooral een kwestie van ‘aanvoelen’ en anticiperen. Bellen in de auto mag alleen handsfree, niemand die zich daar aan houdt. Iedereen kwettert met zijn mobieltje in de hand dat het een lieve lust is.
Voor €16.80 een dagretour, ook te gebruiken voor het OV in Napels.
In de metro is het druk, nauwelijks plek nog om te zitten, we hebben zeventien stations te gaan. In drie kwartier staan we op de Piazza Garibaldi, een gloednieuwe trein/metro/bus/tram station.
Op dit station is ook de VVV waar we eerst naar binnen stappen voor informatie en tips. Het beoogde bezoek aan de Museo Archeologico Nazionale (MAN) kunnen we vandaag vergeten, op maandag gesloten. Nou dan gaan we gewoon de stad in, sfeer proeven en de beroemde pizza eten.
Eenmaal buiten het station lijkt het net Amsterdam, een groot open gat gaapt op wat een voorplein was. Ook hier zijn ze druk bezig het metronet uit te breiden, dit alles ongetwijfeld vanwege Napels verkiezing tot Culturele Hoofdstad van 2013.
Ondanks het gure weer speelt het leven zich letterlijk op straat af. Allerlei stalletjes in de smalle straatjes waar het internationale karakter zich toont in de overal aanwezige Afrikanen die ook hier hun riemen, tassen e.d.; uiteraard wereldmerken, proberen te slijten.
De winkels waar de deuren allemaal gewoon open staan, net als de café’s, bieden hun waar aan tegen dumpprijzen. Dit is geen uitverkoop maar meer een soort weggeven!
Toch weerstaan we de verleiding. Ageeth houdt het huishoudboekje bij en we weten dat we ‘spaarzaam’ moeten zijn.
De kleine kopjes machiatto zijn met €0.80 goed te doen en ze zijn zo sterk dat je gelijk klaarwakker bent. Schijnt ook de bedoeling te zijn van de Italianen.
Van de Piazza del Mercato wandelen we naar de bekende volkswijk Spaccanapoli, waar het beeld van de smalle straatjes en wasgoed nog altijd kloppen.
De wijk is fameus vanwege de fabricage van miniatuurbeeldjes, -dorpjes en vooral kerststallen in alle vormen en maten. En ook vanwege de Pizza Margherita, die moeten we dus echt gaan proeven. Min of meer bij toeval stappen we in de Via dei Tribunali de juiste lokaliteit binnen: Sorbillo.
Deze hoog ‘Mamma’ Pizzeria, sinds 1907 of zo, staat hoog aangeschreven. We zijn lekker op tijd zo even na twaalven. Het is een vrij grote Pizzeria en het is nu al behoorlijk bevolkt.
We bestellen de Pizza Margherita €3.30!, wijn en cola. Deze Pizza blijkt niet alleen heerlijk, maar is vanwege z’n omvang nauwelijks ‘te verwerken’. De faam klopt dus.
De eindafrekening, tweemaal espresso nog genomen, is, schrik niet, €11.88!
Voldaan en goed gevuld lopen via de Duomo di Napoli Kathedraal, wederom zo’n fraai bouwwerk met drie enorme toegangsdeuren (Antonio Baboccio da Piperno 1407) terug richting Corso Umberto I, de hoofdader van Napels.
Zo dat was de eerste indruk en proeve van Napels; leuke stad.
De metro terug blijkt ondanks halverwege de middag, zo rond drie uur, al behoorlijk vol.
Het voorziet in een behoefte da’s duidelijk, een goed lopende business.

Dag 2:
De situatie bij het loket is wederom curieus, weer een aantal personen in de loketruimte aanwezig, maar degene voor de kaartverkoop zit ergens achterin te bellen op zijn mobieltje.
De anderen moeten hem erop attenderen dat er klanten staan te wachten. Terwijl hij gewoon het gesprek voortzet, even onderbroken om te horen wat wij willen, rekent hij af en geeft de kaartjes. Echt dienstbetoon.
De verwachte snelmetro blijkt het niet te zijn, alle zeventien dus.
Het beeld onderweg is niet erg bemoedigend. Wat een bende, wat een zooi. Overal liggen hopen afval in de bermen en aan de kant van weg en spoor. Wel heel veel verschillende containers voor afvalscheiding maar dat het er in moet, als dit al kan want ze zijn vaak overvol, komt niet bepaald binnen.
Ook in Napels is het straatbeeld rommelig, weliswaar niet meer zoals de televisiebeelden van enige tijd geleden toonden. Toen was de stad een grote vuilnishoop. Maar schoon is bepaald anders.
Sinds het aantreden van een nieuw stadsbestuur en een nieuwe burgemeester, een voormalig hoofdofficier van Justitie is er wel heel wat verbeterd. De Napolitaanse maffia, de Camorra, al sinds jaar en dag degene die o.a. het afval beheerste (hoe toepasselijk), is teruggedrongen. Haar invloed überhaupt. Het offensief om de maffia onder controle te krijgen kan niet los gezien worden van het afvalprobleem, maar ook met het oog op het imago van de stad dat enorm was gekelderd. De verkiezing tot Culturele Hoofdstad biedt Napels de kans om zich positief te onderscheiden.
Afgelopen week was Napels in het nieuws toen de eerste lading afval naar Rotterdam werd verscheept. Een win-win situatie, Napels kan haar vuil kwijt en Rotterdam heeft daarmee voldoende ‘brandstof’ voor de verbranding en daarmee energieopwekking.
Nu dus wel naar het Museo Nazionale (MAN), een indrukwekkend gebouw van de Ancien Siècle dat wel een opknapbeurt kan gebruiken. Nou dat blijkt, eenmaal binnen, te kloppen want van de zeventien expositiezalen waren er maar zes(!) open. Natuurlijk wel de volle entree betalen.
Daarover, uiteraard, opmerkingen gemaakt. Een hoop in lucht geheven armen en ogen, en ter genoegdoening het aanbod om het klachtenformulier in te vullen; ja dag!
Niettemin blijkt in deze zes zalen heel veel moois te zien. Het toont hoezeer verfijnd de kunst, het scheppend vermogen in de Romeinse Tijd is geweest; verbluffend.
Een stukje met de nieuwe metro, kijk dat ziet er stuk beter uit naar de Piazza Dante vanwaar we wandelen naar ‘de’ winkelstraat van Napels, de Via Toledo.
Behalve deze brede, verkeersvrije straat, zijn de zijstraatjes ook erg leuk en levendig.
Aan het eind ligt de buitengewoon fraaie Galleria Umberto I, een Arcade uit de Art Nouveau periode, met vier armen en een schitterend cirkelvormig midden met een marmeren vloer waarin de afbeelding van de dierenriem. Hier valt de Passage in Den Haag in het niet.
In de krakende harmonicabus, die per halte voller en voller wordt tot berstens toe, terug naar Stazione Centrale. De metro is ook al afgeladen dus dat wordt staan tot Pompei.

Napels 3:
Gisteren een dagje rust, maar zeker en vooral ook aandacht en tijd voor Kwazi.
Vandaag willen we Castel Nuovo, de Biblioteca Nazionale di Napoli, Palazzo Reale en Teatro San Carlo.
We gaan wat later weg want we nemen de snelmetro, nou mooi niet. Het blijkt de gewone boemel. Het is bij het Centaal Station even zoeken om tram 4 te vinden. Droog en warm lijn 4 ons tot vlakbij het Castel. Het regent en het waait, guur weer. Allerlei Indiase/Pakistaanse straatverkopers bieden ons paraplu’s aan.
Eerst informeren we bij de Capri Ferry of Kwazi mee mag en wat de kosten van de overtocht zijn € 17,= enkel p/p. en € 4,= voor Kwazi. En dan natuurlijk de parkeerkosten. Daar denken we even over.
Castel Nuovo (1279), ooit gebouwd om een behoorlijk onderkomen te kunnen bieden aan de Spaanse Koning, is een wat wonderlijk kasteel, meer een burcht. Het was toentertijd het culturele centrum die vele beroemdheden tot haar gasten telde waaronder Giotto, Petrarca en Boccaccio. De Triomfboog, de toegangspoort tussen de twee Torens, is bijzonder mooi en in het oogspringend. Evenals de twee enorme bronzen deuren. Echter binnenin kan het ons niet erg boeien. De kunst is, zeker in vergelijking tot wat we al hebben gezien, evenmin adembenemend. Maar goed, leuk om gezien te hebben.
Hierna zijn we in de stromende regen naar de, tegenover het Castel gelegen, Nationale Bibliotheek gelopen. Via het grote en fraaie Piazza di Plebiscito zijn we, geheel entreevrij,
de Bieb ingegaan. Gewoon elk een klein formuliertje mee, hoeft niet ingevuld te worden, blijkt genoeg om naar binnen te gaan. En werkelijk wat een geweldige bibliotheek, wat een zalen, wat een pracht, wat een sfeer.
Ageeth is helemaal verrukt. Helemaal goed en wat een ‘organisatie’, heel Italiaans allemaal.
Het vinden van de ingang om het Teatro San Carlo lukt ons niet erg, we zijn er straal aan voorbij gelopen.
De bezichtiging van het Theater kan alleen o.l.v. een gids. En natuurlijk duurt het nog enige tijd voordat de eerstvolgende tour zal plaatsvinden. Dit gaan wij dus niet redden, noch een bezoek aan de Palazzo Reale.
Op de terugweg naar het station hebben we nog wel even tijd om die leuke rode schoenen, in de aanbieding, voor Ageeth te scoren; een verlaat verjaardagscadeautje.

Capri, dan maar nie….
Hoewel Kwazi mee mag op de Ferry naar Capri begint het probleem als we daar zijn, want honden van zijn omvang mogen niet in het openbaar vervoer.
En wat moet je dan daar aan de haven. Hoe kun je naar Anacapri komen en hoe verder.
Dus dat wordt gedoe en waarschijnlijk een teleurstelling, dan maar niet.



Het leven op Camping Zeus:
Inmiddels staan we al tien dagen op dagen op Camping Zeus in Pompei. Toen wij aankwamen vroeg ik aan de man bij de receptie naar de openingstijden en hij zei:“We’re open 24 hours”!
Ik hoorde het wel maar het drong niet zo tot me door; vreemd dacht ik nog.
Maar nu we er een tijdje zijn hebben we wel in het snotje waarom Zeus 24-uur open is.
Opvallend was dat de schoonmaakdames alle dagen in de week in de weer zijn en dan ook nog de hele dag. Nou zoveel campinggasten zijn er niet, dat kan het niet zijn.
Naast campingplaatsen verhuren ze camera’s (kamers), die ook voor dagdelen te huur zijn, en parkeerplaatsen. De laatste dachten we vanwege de gunstige ligging zo direct bij de hoofdingang van Pompei Scavi en het station. Dat is zeker zo, maar de camera’s en de parkeerplaatsen in combinatie blijken ook zeer in trek. Deze combinatie blijkt zeer lucratief vooral ’s-avonds en in het weekend.
Zaterdagavond is het een af en aan tot diep in de nacht. Zeus is gewoon een grote ‘Wip-Inn’.
Wat zijn de Italianen toch vindingrijk, ondernemend en creatief. Een lust voor het oog!

Lekker ijsje:
Vandaag zondag (22/01) gaan we met Kwazi wandelen op het strand van Castellamare di Stabia. Het enige plaatsje dichtbij Pompei dat een strand met zwart zand (vulkanische as).
Een grote dissonant in dit plaatje is de ongelooflijke rotzooi op het strand, werkelijk niet te geloven wat er allemaal aan troep ligt.
Het plaatsje heeft een mooie brede boulevard waar men, vooral op zondag, flaneert met partner, gezin of met de hond, die meestal gewoon los meeloopt. Daar tussendoor degenen die sportief wandelen of aan het joggen zijn, de boulevard op en neer. Zweten en gezien worden.
Een tafereel, het lijkt wel lente!
Voordat we teruggaan nog even een lekkere gelato kopen. Ageeth een klein ijsje met mocca/hazelnoot en ik een grote, drie bollen, chocola/strachiatella/zuppa Inglese en een toef slagroom; heerlijk.
Maar, het avondeten wil me niet smaken en langzaam maar zeker voel ik me steeds
beroerder worden. En ja hoor, voedselvergiftiging. De rest zal ik jullie besparen, maar het blijft ongelooflijk hoe het lichaam iets wat er niet in hoort er uitwerkt tot de laatste druppel en vezel.
Na een doorwaakte nacht is wel duidelijk dat we vandaag niet gaan vertrekken naar Paestum.
Het bed houden en op krachten komen, morgen is er weer een dag.
We hebben geen haast, geen agenda.
Tot slot:”Eerst Napels zien en dan sterven”, ontgaat ons. In het verleden had het wellicht die pracht en uitstraling waarop dit gezegde is gebaseerd, maar nu zeker niet meer.
We hebben maar een deel gezien, met de kabelbaan naar het hooggelegen, chique stadsdeel Vomero, daar zijn we niet aan toe gekomen. Net zomin als de vele te bezichtigen plekken.
Maar hiervoor sterven, echt niet.
Morgen trekken we verder naar Paestum, een soort Grieks Pompei, niet ver van Salerno.
Salerno de stad waar de invasie door het vijfde Amerikaanse leger in WOII plaatsvond.