Campania....Calabria

Etappe 12: Campania - Calabria
Maandag 06/02 zijn we vertrokken uit Paestum waar we uiteindelijk twee weken hebben gestaan. Lekker rustig, prima camping en strand en zee op kruipafstand. En genoeg qua omgeving om te zien. Hier willen we nog wel weer naar toe in een warmer jaargetijde.
De rit naar Marina di Fuscaldo, nabij Paola, over de kustweg is prachtig. Het is een en al kronkelen en dwars door de dorpjes rijden, maar de weg is goed en er is heel weinig verkeer. Dit is leuk om te rijden, hoewel Ageeth en Kwazi dat anders ervaren.
Rechts van ons de azuurblauwe zee en links flinke heuvels met besneeuwde, hagelwitte, toppen; sprookjesland? Het wegdromen duurt maar even, want hoe mooi en betoverend de omgeving ook is het verkeer, vooral het tegemoet komende, vraagt alle aandacht.
De kwaliteit van het weggedrag toont zich in de regelmaat van de bermmonumentjes variërend van een bosje (kunst)bloemen tot mini sculptuurtjes.
Naar kilometers gemeten is het niet echt ver zo’n tweehonderd kilometer, maar echt opschieten op dit soort wegen doet het niet. Onderweg bewijzen de ruitenwissers hun nut en kwaliteit. Behalve een stevige woei klettert het af en toe ook stevig.
Rond drie uur rijden we voorbij de afslag Fuscaldo, het enige, niet bepaald duidelijke, bordje merken we op als we het passeren.
Bij Paola keren we om en net op tijd ontwaren we het bordje Marina di Fuscaldo. Maar ja, waar de camping Lago ligt? Rond dit tijdstip is alles uitgestorven geen mens te bekennen. Toch lukt het Ageeth een levend wezen te ontwaren om de weg te vragen. De aanduidingen gaan allemaal in het Italiaans dus dat beproeft de coördinatie. Enige honderden meters verderop nogmaals gevraagd en zo zijn we voor we het weten weer terug op de snelweg richting Salerno. Uit een ooghoek zie ik rechts Camping Lago, maar hoe we daar moeten komen?
Ik probeer een afslag maar zo gaan we van de snelweg af om weer op de snelweg terug te komen. Ditmaal kunnen we niet omkeren en moeten we de drie tunnels weer door die op de heenweg al hebben genomen. Net uit de laatste tunnel is een vluchtstrook die ik ruim genoeg taxeer om te draaien. Met zo’n caravan achter je aan is het niet een één, twee, drietje.
M’n inschatting klopt maar net, maar we keren om terug de tunnels weer in. Bij kilometerbordje 307.6 moeten we eraf. En verdomd, direct na de laatste tunnel is die afslag. Ja, en dan?
Op gevoel neem ik de eerste beste afslag en we rijden het binnenland in. Op goed geluk rijden nemen we een eind verderop een afslag terug richting kust. Een tegemoet komende bestelauto gewenkt en gevraagd naar Campeggio Lago. Zonder aarzeling gebaart hij ‘volg mij maar’, keert en levert ons keurig voor de poort af. Het weggetje is zo smal dat we een stuk door moet rijden om ‘man in bestelauto’ te laten passeren. Het hek van de camping is gesloten maar een vrouw op leeftijd, Christiana, meldt zich. Achteruit steken is de enige optie om de camping op te kunnen rijden. We zijn de enige gasten, voor € 20, = incl. kunnen we hier overnachten.
Voor ons wordt de all-in toilet/doucheruimte gereed gemaakt.
Routineus installeren we ons, alles net op tijd want het begint weer te regenen en flink ook.
De watertank gevuld met aqua potabele, althans dat zei Chritiana. Echter, dit water bevat we opvallend veel ‘bezinksel’!
De beperkte ampères kunnen ons verbruik niet aan. Om de haverklap klapt de elektriciteit eruit. Dankzij de uit Canada afkomstige neef, heeft twintig jaar in Winnipeg gewoond, kunnen we behoorlijk converseren. En zo wordt het probleem opgelost door met verlengsnoer stroom af te tappen in het sanitaire blok. Dit blijkt krachtig genoeg, erg prettig want zonder het elektrische kacheltje kunnen we niet.
Na een avond en nacht van onophoudelijke regenval, en stevig, blijkt de capaciteit van de boiler zo gering dat een fijne warme douche er niet in zit. Een kattenwasje dus.
Ondanks de drassige grond doet Go2 het prima en moved Eriba keurig van de plek zodat we de bus makkelijk kunnen aankoppelen en rechtuit kunnen wegrijden.
Nou niet makkelijk de poort uit dus. De weg is zo smal dat de draai niet te maken valt.
Hoe dat er hier aan toe gaat in het hoogseizoen vragen wij ons af. Maar goed dat wij de Go2 mover hebben. Eriba even afgekoppeld en met de mover haar in de goede positie gemanoeuvreerd. Met grote verbazing gadegeslagen door de twee Italianen in hun Piaggio driewieler scootervrachtwagentje.
Ook het nemen van het laatste obstakel, de smalle tunnel onder de snelweg, lukt. Het is krap maar een centimeter ruimte aan weerszijden over is genoeg. Zonder enig leedwezen laten we camping Lago, de meest matige en verhoudingsgewijs dure camping tot nu toe, achter ons. Maar een keuze voor een andere camping op dit traject is er niet, want ze zijn allemaal gesloten.
De laatste camping op het vaste land, voordat we oversteken naar Sicilië, is San Fantino in Taureana di Palmi.

Lidl by Lidl….
We vervolgen de kustweg SS18 en ondanks de Lidl borden denkt Ageeth dat deze het filiaal betreffen in het stadje waar we al aan voorbij zijn. Omdat op maandag de meeste winkels en ook supermarkten dicht zijn stoppen we voor de zekerheid bij een grote supermarkt langs de weg met een hele grote parkeerplaats. Hier kunnen we moeiteloos onze combinatie kwijt.
Eenmaal binnen valt ons op dat se schappen maar voor de helft gevuld zijn. Een teken van armoede; de crisis zichtbaar? Een enorme supermarkt en zo kaal; een beetje onwerkelijk.
Ook de prijzen vallen ons niet mee, maar ja we slaan toch maar wat in.
Even verderop stop ik bij een tankstation dat voor een aantrekkelijke literprijs €1.65 voor diesel. Bij het merendeel van de tankstations kost een liter diesel €1.70 en meer.
Bij dit tankstation is de prijs voordeling door zelf tanken via de betaalautomaat. Ondanks de aanduiding dat met creditcard betaald kan worden blijkt deze niet geaccepteerd te worden.
Met bankbiljetten lukt het wel, althans. Bij het invoeren van een twintig euro biljet gebeurt er niets. Alleen pomp 1 lijkt te werken. De nodige verwensingen lijkt wonderen te verrichten. Ineens floept het lampje van pomp 2 aan en zowaar er komt diesel uit de pomp ter waarde van € 20, =. Hetzelfde proces herhaal ik en weer lijkt het niet te werken, maar de aanhouder wint en voldoende voorzien van brandstof trekken we verder.
Na korte tijd krijgen we dan toch de Lidl in het vizier, de winkel is gevestigd in een modern winkelcentrum. Achter het complex is er ruimte voor onze combinatie om te parkeren. Op deze kelderverdieping zijn een kleding- en schoenenwinkel die ‘uitverkopen’ tegen onwaarachtige dumpprijzen. Hoe kan hier nog aan verdiend worden?
De klant wordt met deze weggeefprijzen verleidt om te besteden, maar er is bijna niemand.
Crisis, hoezo crisis?
Bij de Lidl is wel veel volk. De indeling van de zaak komt vertrouwt voor, uiteraard is het assortiment afgestemd op de Italiaanse smaak, maar veel producten zijn typisch Lidl, zo ook de prijzen. Ondanks de eerdere inkopen slaan we toch nog aardig wat in. Opvallend is het grote prijsverschil ten opzichte van de vorige supermarkt; die gaat het dus niet redden.
We zijn maar net op tijd want het loopt tegen enen en dan gaat alles tot vier uur dicht. Op de valreep nog even twee verloopstekkers gekocht, het rolluik was al voor de helft neer.
Zo, bepakt en bezakt kunnen we nu door naar ons reisdoel Camping San Fantino.
Tegen vieren komen we aan op de camping waar we de enige gasten blijken. We worden vriendelijk welkom geheten door eigenaar Guiseppe, we kunnen gaan staan waar we willen.
En, als we willen kunnen we vanaf 19.00 uur terecht om een pizza te komen eten.
Steeds vlotter gaat het installeren en terwijl Ageeth met Kwazi gaat wandelen ga ik even camping bar/restaurant verkennen. Ik bekijk de kaart en zie dat een pizza hier je de kop niet kost. Met een glas Grappa in de hand ga ik terug naar Eriba en stel de schotel in.
Een klusje waar ik ook steeds bedrevener in wordt.
We besluiten om het ons vanavond gemakkelijk te maken, we gaan pizza eten.
Tegen zevenen melden wij ons. In her restaurant is het een drukte van jewelste. Allemaal kinderen tussen de drie en dertien. Hier wordt een verjaardag gevierd, da’s wel duidelijk. Een grote carré staat opgesteld waaraan de bambini het feestmaal gaan gebruiken. Intussen kwettert en fladdert het jonge spul door de zaal. De manier van omgang toont dat de Comedia della Arte hen in genen zit; Italiaanser kan het niet.
Ondanks deze drukte, eigenlijk wel gezellig, nemen wij plaats aan het tafeltje voor twee bij het raam in de nabijheid van de terrasverwarmer. Dit is de enige vorm van verwarming die er is. We zijn mooi op tijd en onze pizza’s worden geserveerd voordat de meute wordt bediend.
Eenmaal wordt de jeugd streng toegesproken door de eigenaresse die hen tot enige rust maant.
Ze lijken onder de indruk maar lang duurt dit niet. Al snel zwelt het volume weer aan tot aanzienlijke decibellen.
Cola en patat blijken ook hier het te winnen van de traditionele kost pizza. Een ah en oh moment is er als het licht uitgaat en de taart met kaarsjes wordt binnengebracht en ‘happy birthday’ op zijn Italiaans wordt gezongen; ontroerend.
Met een volle maag en tuitende oren zoeken we Eriba op.
De douche blijkt alleen koud water te leveren, echt koud. Ik loop naar Guiseppe en vraag of er ook warm water te leveren is. Oh ja, wel even tien minuten geduld aub. In een huisje naast de douches gaf de rook aan dat de kachel wordt opgestookt.
Ruim na de aangegeven tijd gaan we opnieuw proberen. Maar ook nu geen warm water. Ageeth ka geen geduld meer opbrengen en houdt het opnieuw bij een kattenwasje. Mijn geduld wordt wel beloond en geheel verfrist begin ik aan de dag.

Autostrada…?
De A3 naar Reggio di Calabria is zoals al eerder genoemd de schande van Italië. Onbedoeld komen we kort na vertrek al op de A3 terecht. Nou ja, dan blijven we deze weg maar volgen, we zien wel. Het begin is veelbelovend, drie lanen breed. Maar, dit duurt maar heel kort.
De weg versmald naar twee banen, elk één baan; de tegenliggers rijden aan dezelfde kant van de vangrail. Het wegdek van de andere kant ligt er wel alleen de toplaag ontbreekt en door de onderlaag tiert het onkruid welig. Dit ligt er dus al een tijdje en is niet afgemaakt. Niets wijst er op dat er aan wordt gewerkt. Dit geldt ook voor de kunstwerken zoals tunnels, ze lijken al wel geboord maar het verkeer kan er nog geen gebruik van maken. Ineens is de autostrada weer op volle breedte en kan er geracet worden (130km p/u). Maar niet voor lang, na enige kilometers is het weer raak.
Het is wonderlijk te rijden op een snelweg die plotsklaps van zes banen versmalt naar twee banen. Overal en nergens zijn delen in de basis al klaar maar niet afgemaakt.
Sommige delen van het wegdek zijn vol gaten en scheuren, andere zijn gloednieuw.
Naarmate Villa San Giovanni nadert, de plek waar we moeten afslaan voor de Ferry, nemen de bouwactiviteiten toe. Op de meeste stukken mag niet harder dan zestig gereden worden, maar daar houdt niemand zich aan. Eenmaal in Villa San Giovanni aangekomen krijg je de keuze voor twee Ferry maatschappijen, welke te kiezen? Wat is het verschil, ook in prijs? Nou ja we kiezen maar voor degene met de aanwijzing Touristi! Voor ‘slechts’ €60, = voor een retourtje voor een overtocht van maar twintig minuten.
De route van het incheckloket naar de Ferry is buitengewoon onduidelijk aangegeven zodat we een omdraaien en nog maar een keertje via de incheck rijden achter een vrachtwagen aan die ons de weg wijst. We blijken dwars door het dorpje te moeten over een wegdek vol gaten om bij de Ferry te komen. Hoe bestaat het dat dit de toe rit is naar de Ferry? Hoe gaat dit als het vakantieseizoen losbarst? We kunnen zonder wachten doorrijden de Ferry op, mazzel.