Sicilie, provincie Messina....

Etappe 13: Sicilië, provincie Messina…..
De overtocht, woensdag 08/02, naar het maffia-eiland duurt zo’n twintig minuten en dat voor ‘slechts’ €60, = enkele reis.
Op basis van de weersverwachtingen gaan we niet zoals ons plan was de West/Noordkant van het eiland, richting Palermo, op. Maar nemen we de eerst de subtropische Oost/Zuidkant.

Stress in de Messina mess…..
Zo vlot we aan boord gingen zo ook er weer vanaf. Maar dan…..
Al op het ferry terrein begint de file, dit vanwege van stoplichten. Want vanaf de boot kom je gelijk de stad in. Hoe zal dat zijn in het hoogseizoen.
Het is rond 13.00 uur en dan is het druk, dan sluiten de winkels, de kantoren en de overheidsgebouwen; de siësta, De siësta, het tukje na de uitgebreide lunch eindigt doorgaans om 15.30 uur. Maar in deze winterslaaptijd komt het openbare leven om 16.00 uur weer op gang door tot 20.00 uur.
Tweebaans wringt een mengelmoes van auto’s, vrachtwagens, campers en wij als enige bus/caravancombinatie ons door de hoofdstraat naar de A3, richting Catania.
In de drukte lees ik Tom verkeerd en we komen in de verkeerde verkeersstroom. Natuurlijk geeft Tom de eerst mogelijke afslag aan om terug op de juiste route te komen.
Gewaarschuwd door eerdere ervaring kijk ik goed of de afslag een directe verbinding is met de hoofdstraat. Maar, ik kijk niet goed genoeg. Dat wil zeggen, het oogt goed maar eenmaal de hoek om blijkt dat het geen doorgaande weg is. Integendeel, het blijkt een zgn. U-route. Dat niet alleen, overal staan links en rechts auto’s ‘geparkeerd’, op z’n Italiaans.
Voor bomen, een meter van de trottoirband, wordt geparkeerd. Overal dat oogt als een gaatje wordt dwars over het blik gestald.
Terug, de drukke verkeersader in, kunnen we niet. Ageeth is in alle staten, maar ja zij heeft het stuur niet in handen.
Het eerste deel gaat goed, maar dan….! Direct om de hoek staat een auto zo ongelukkig geparkeerd dat we daar niet langs kunnen. Gelijk getoeter dat snel aanzwelt tot geloei; rustig blijven. In de desbetreffende auto zit naast de bestuurdersplaats een vrouw, ze zit te wachten; een korte stop dus. Er is dus hoop. Ik toeter en trek haar aandacht en gebaar ‘avanti…’! Aanvankelijk haalt zij haar schouders op, maar dan toch sms’t ze en korte tijd daarna verschijnt de chauffeur; de verlossing.
Opluchting, we kunnen verder. Maar niet voor lang want aan het eind van de straat wacht het volgende obstakel. Ditmaal twee auto’s, die schuin staan geparkeerd, gelukkig niet naast elkaar. Ageeth loopt, gelijk de man met de twee bordjes bij het loodsen van een vliegtuig, aanwijzingen gevend achteruit. Spiegels ingeklapt lukt het om erlangs te glippen, millimeterwerk; zweet in de handen. Voor ons de keuze links of rechtsaf.
Een Ford Transit gaat ons voor, nou als deze de hoek om kan dan maken wij ook een goede kans. Ruim uitsturen, althans wat ruim hier is natuurlijk en dan de bocht in kruipen. Uiteraard onder immer luid getoeter van het achterop komende verkeer. In de spiegels kijken of Eriba niet tegen de auto’s links/rechts schuurt. Ook dit lukt, mijn hartslag is flink opgelopen.
Tijd om opgelucht adem te halen is er niet want in het laatste stuk blokkeert de Transit de straat. Geen punt want die zijn ze aan het lossen dus effe geduld.
Het laatste probleem is weer twee dubbel geparkeerde auto’s waartussen de ruimte buitengewoon benauwd is. De eerste hindernis lukt omdat Ageeth de zijspiegel van die auto inklapt en dat biedt ruimte. De tweede auto kruip ik dankzij de aanwijzingen van Ageeth, m’n spiegels zijn ingedraaid, langs. Pfffff….!
Een ezel in het gemeen stoot zich niet tweemaal aan dezelfde steen. Nou deze ezel wel.
Weer vertrouw ik op Tom, niet doen. Het kunstje moet nog een keer uitgehaald worden.
Maar, nu met de opgedane ervaring is dit een peulenschil. Ik krijg er verdomd nog lol in ook?
Na vijf kwartier draaien we de poort van Camping La Focetta Sicula binnen; gaat net!
Deze camping ligt aan het strand in het kustdorpje Sante Alessio Siculo. Het bekende Taormina kijkt van de heuveltop op ons neer.
We liggen onder de rook van de Etna die nabij ligt maar die we niet kunnen zien.

Campingleben…
Op de camping staan vijf Mobilhomes en een caravan. Op een Sloveense stel na zijn het allemaal Duitsers.
We hebben een mooie plek. Uitzicht op zee en we staan alleen.
Bij het opstellen krijgen we bezoek van Richard, een rondborstige Duitser, die met zijn Frau Mechtild al sinds november met hun caravan op deze camping staan. “Sehr billig, nur zehn euro pro tag”! Dit tarief geldt wanneer je langer dan zeven dagen blijft; wintertarief. Wel muntjes kopen á 50 eurocent voor de douche, het verbruik van elektriciteit wordt gemeten en apart afgerekend.
Hij weet ook te melden waar ik de Nederlandse gasflessen kan laten vullen, gewoon bij een benzine/gastankstation. En andere praktische tips: ‘Der Lidl ist sehr nah’ en waar en wanneer de markt is en waar ‘frische fisch, taglich’ te koop is.
Kortom: Een weet al die zijn jarenlange Sicilië ervaring in zee praktische zin aan ons kond doet. Hij gedraagt zich, met zichtbaar genoegen, als een fuhrer.
Terwijl wij staan te praten ontdoet Kwazi, die aan de paal vaststaat, zich van zijn ‘ballast’.
Op afstand gebaart een Duitser van een poenerige Mobilhome op Kwazi die aan het peoepen is. Ik gebaar en knik terug: ‘Ja ik heb het gezien’. Maar dit blijkt niet voldoende en hij houdt aan nu met geluid. Irritant, want hij ziet dat wij in gesprek zijn. Met een duidelijk ‘Ja habe es gesehen, kommt gut’ serveer ik hem af.
Richard verklaart: “Ja das ist Herr Direktor, er glaubt dass er hier alles regeln konnte ".
Er kommt hier auch schon seit viele jahren…”! En vervolgt dat bakker, discount supermarkt en Etos-achtige winkel om de hoek liggen etc. etc. Zo we zijn ingewijd.
Deze camping is een plek waar Duitse senioren en lange Urlaubers overwinteren; ze kennen elkaar inmiddels van haver tot gort; ‘gemutlich nicht…, alte kameraden’?!
Een bijzondere Duitser onder dit gezelschap is Wolgang; een nader kaliber. Slechts 84 jaar(!) en al 50 jaar ‘on the road’, eerst met auto en caravan maar al spoedig daarna met camper.
Op z’n 59 ste de lier aan de wilgen gehangen en, op de zomermaanden na, toert hij met zijn vrouw het continent en daarbuiten rond.
In een dubbelassige Mobilhome die voor het rondtrekken volledig naar zijn wensen is gebouwd (270.000DM!), maar ja dan heb je ook wat. Een rijdend volledig self supporting huis op wielen.
Dit is het laatste seizoen, want Wolfgang heeft gemerkt dat hij fysiek niet meer voldoende in staat is om nog langer te touren. Voor 28.000 euro mag de veertien jaar jonge Mobilhome weg. Ik heb zijn adres bij ons vertrek meegenomen, stel dat het lot uit Staatsloterij…..?

Het strand…
Via een hek in de afrastering kunnen we direct vanaf de camping het strand op, dat is prettig. Samen met Kwazi ga ik het strand verkennen, een breed zwart zandstrand. Het is een lastige zee voor Kwazi, het is te snel te diep; te heftige golven.
Nadat we uitgewaaid zijn komen we Herr Direktor tegen die op een plek wijst waar toch nog wat Kwazi’s kwak ligt. Ik dacht dat ik alles had opgeruimd. Met een ‘mache ich’ druipt hij af. Een behoorlijke kennismaking, laat staan een gesprek, zit er niet in.
De volgende dag hokken we in Eriba, Het weer is uien, regen, regen en nog eens regen.
We cocoonen, doen wat klusjes, internetten en buizen. In de loop van de middag krijgen we buren. Zo vliegt een dag gewoon om.
Hup Holland hup….
Een jong Nederlands stel met zoontje en hond in een Volvo stationcar met stuur rechts zet recht tegenover ons een grote tunneltent op. Dat hebben ze meer gedaan, in no time staat de tent overeind. Kwazi maakt kennis met Jessie een paar maanden oudere Italiaanse teef, een kruising van een Rottweiler en een Mechelse herder; schat van een hond, een mooie meid.
Dat vindt Kwazi ook, liefde op het eerste gezicht!
Al snel is er contact met Guus en Freya en hun negen jarig zoontje Anthony; het klikt.
Leuk, spontaan stel die een weekje vakantie hebben en uit Napels zijn afgedaald.
Guus werkt voor de Marine op de NATO-basis, een contract voor drie jaar. Freya vermaakt zich uitstekend thuis, in contact met de andere buitenlandse vrouwen Britten/Amerikanen en met het doen van vrijwilligerswerk op de International British School waar Anthony, een pienter knaapje, op zit. Zijn naam blijkt een gelukkige keuze, hij spreekt het ook echt op z’n Oxbridge uit.
Guus en Freya hebben elkaar ontmoet bij de Marine toen ze samen op hetzelfde fregat voeren.
Hun komst doet ook wonderen met het weer, het knapt op. Leuk en lekker om weer eens even in een vreemd land en tussen Duitsers je moerstaal te spreken.
Tussen de bedrijven door hebben we het locale bakkertje ontdekt, prima Panini en andere broden. En de discounter om de hoek heeft een groot en goedkoop assortiment.
De hoofdstraat in het dorpje heeft geen indrukwekkend winkelbestand, maar wel een uitstekende koffiebar, met voor (straat) en achter (boulevard) uit/ingang, met verrukkelijk gebak. Het blijkt een prima ankerplek na de strandwandeling zo aan het eind van de boulevard.
Na de machiatto is de route terug over de boulevard en langs de bakker een makkie; een Nederland beweegt waardige inspanning! Gezond voor lijf, leden en geest.
Dit ritueel wordt van harte omarmd door Guus en Freya. En vooral Kwazi en Jessie, zij rennen zich rot, ravotten en spelen dat het een lieve lust is. En daar worden wij baasjes heel blij van; iedereen gelukkig.
Guus en Anthony maken dankbaar gebruik van het redelijke weer en gaan skiën op Etna die met 3.300m hoogte voldoende sneeuw heeft voor twee pistes aan de Noord- en de Zuidkant.
Zonder sneeuwkettingen kun je niet deze rokende berg op, maar dit heb je er graag voor over. Want ondanks de beperkte skipistes heeft het natuurlijk wel wat als je op een vulkaan hebt geskied; de mannen hebben genoten. Verdere pogingen om te gaan skiën later in de week worden verijdeld door de slechte weersomstandigheden.

Happy Valentine….
Op Valentijnsdag gaan we gevijven bij Pizzeria O’Gesu gaan eten. We gaan voor het speciale V-menu, het blijkt een vismaaltijd te worden. En daar houden Guus en Freya niet zo van.
Niettemin laten we het ons smaken. Aanvankelijk zijn we de enigen maar dat duurt niet lang, want een groot Italiaans gezelschap vult de belendende ruimte fysiek en qua volume; aan dovemansoren ontbreekt het niet.
Een trio, minifluit, soort accordeon en tamboerijntrommel, in Siciliaanse kledij valt binnen en zweept de sfeer verder op; leuk. Na een kort optreden gaar de pet rond en iedereen stopt er wat in,
Na een gezellige avond die Anthony maar ten dele heeft meegemaakt, Morpheus blijkt te sterk, keren we terug naar de camping. Net op tijd want om elf uur gaat het hek dicht.
Bij aankomst blijkt het al gesloten. Maar Giuseppe (Joseph op z’n Duits) doet het open en neemt het jonge gezin mee naar een plek elders op de camping. En daar zit Jessie.
Kort na ons vertrek is ze gaan janken kort daarop ondersteund door Kwazi die kan huilen als een wolf. En hoewel het onmogelijk lijkt blijkt dat Jessie de rits van de tent open heeft weten te wurmen en aan de wandel is gegaan.
Guiseppe en campinggenoten hebben haar ‘gevangen’ en in dit tijdelijke asiel gebracht.
De avond krijgt zo een wonderlijk einde.
De volgende dag is de ‘sperrzeit’ van 23.00 uur op het bord bij de ingang ‘aangepast’, een streep er doorheen en met viltschrijver verandert in 21.00 uur. Zo gaat dat.
Op vrijdag 17/02 nemen we afscheid van elkaar, zo ook de honden, die, net als wij, hebben genoten van elkaar gezelschap. Ontmoeten, toeven en groeten; we konden goed uit de voeten.

Uitstapje:
Vanuit onze plek een uitstapje met de bus naar Taormina, het hoog, op een terras van de berg Tauro, gelegen plaatsje. Door de eeuwen heen heeft het vele schrijvers, kunstenaars en royalty tot een verblijf verleid. Het jaarlijkse ‘summer art festival’ trekt veel internationale aandacht en bezoek.
Ooit de hoofdstad van het Byzantijnse Sicilië in de negende eeuw is goed bewaard gebleven in gebouwen, sfeer en karakter. Maar ook ademt het de eerdere Hellenistische (Amfitheater) en latere Romeinse beschaving. Het mondaine weerspiegelt zich in verleden en heden. Het winkelaanbod heeft een hoog PC-gehalte. Het was en is stadje met een ‘hoog’ toeristische aantrekkingskracht, populair bij de homo gemeenschap.
Het ligt prachtig en de fantastische vergezichten, inclusief een blik op de Etna, mogen er zijn. Naarmate de middag vordert betrekt het en trekt de wind aan. Het aanvankelijke miezeren schakelt op naar plenzen.
Zeiknat en ijskoud, de rigor mortis treedt bijna in, bibberen we de bus in.
De bus wacht op de bus uit Catania, een ‘grijs’ gezelschap met Nordic walking stokken, één man met armvat stokken, komt naar onze bus. Ze hebben nog geen kaartje en onder een tot spoed manende ‘Avanti, presto, presto…’ baande deze Zonnebloemgroep zich naar het loket.
Heel keurig hoe de buschauffeur het gezelschap voor het hotel afzet en wij als vrijwel laatste uitstappen bij de laatste halte.
Hier staan onze fietsen, inmiddels is het pikdonker en flarden regen begeleiden onze terugtocht naar Eriba.
Kwazi rekt ons tegemoet en lijkt verrast dat we al terug zijn; wat een wereldhond is het toch.

Uit eten, zusammen….
Op donderdag 16/02 gaan we ‘vis eten’ met Richard, Mechtild en haar zwager in Santa Teresa, het dorpje aan de andere kant van de rivier. Bij ons gezelschap voegen zich Rudi en zijn vrouw, hoe heette ze eigenlijk, bij ons.
Het restaurant ziet er goed uit, sfeervol zelfs. Wij gaan voor het uitgebreide vismenu van 30 euro. Het ene na het andere gerecht wordt opgediend. Duidelijk niet bewust hoeveel gangen er komen zijn we eigenlijk voor het hoofdgerecht al verzadigd. Maar ja, dat kun je niet maken dus persen we er nog een aantal happen door. Hemeltje lief het lijkt ‘La grande Boeuf’ wel.
Grappig te zien dat Richard, die het hoogste woord heeft, zich veel te snel volvreet en ruim voor de laatste gerechten al moet passen.
Het eten is prima, vers en smaakvol. Voor het eerst eet ik calamari die niet gummiachtig is. De finale van deze schranspartij is een Granita, een citroensorbet.
Het slotstuk een espresso met een pittige Grappa. Mechtild maakt dit allemaal niet meer mee, zij is alvast ‘vooruit’ gaan wandelen. We zijn blij dat we niet hoeven te rijden.

Dame Etna…..
Als sluitstuk van ons verblijf hier gaan we richting Fiummefreddo en we zijn in de wolken om de Etna ‘uit de wolken’ te zien. Het is prachtig, die enorme rokende puist in een mooie witte tooi. Welk een aanblik, links de azuurblauwe zee en rechts een rokende ‘Montblanc’.

Observaties:
Gedurende onze tocht is ons een aantal zaken opgevallen:
Winkelpersoneel is moeilijk te herkennen want ze draagt dezelfde dekbedjassen als de klanten. Verwarming is er niet.
In veel winkels is het licht niet aan. Pas als de, mogelijke, klant binnen is wordt het licht, spaarzaam, aangedaan.
Veelal moeten we cash betalen. Overal krijgen we een kassabonnetje, we worden er zelfs voor teruggeroepen. Hiermee tonen ze de tucht van de registratie serieus te nemen. Maar ja wat stelt dit voor? Er staat alleen de naam van het bedrijf, de datum en het bedrag op maar niet wat er voor is gekocht. Verantwoording op z’n Italiaans
In de supermarkten wordt opvallend weinig met betaalpas/creditcard betaald, alles wordt cash afgerekend. In de kleine winkels en ook veel campings kunnen we ook niet anders dan cash betalen.
Het papiergeld wordt niet onder een blauwe lamp op echtheid getest, ze ‘voelen’ het gewoon!
Bij het Postkantoor staan eindeloze rijen wachtende om hun rekeningen te betalen voor o.a. gas/water/licht en uitkeringen op te halen. Er wordt weinig per internet gebankierd.
Een vorm om brandstof te besparen is langzaam rijden, ook op de snelweg. En wij maar denken dat het allemaal slome duikelaars zijn.
Ikea en Lidl zijn hier ook vertrouwde, de fysieke Europese eenwording symbolen.
Bermmonumentjes tieren hier heel welig. Niet verwonderlijk want hier geldt:
“Bij twijfel inhalen…”!
Opvallend is de ruime meerderheid van de kleine auto, waar bij zowel de oude als de nieuwe Fiat 500 het straatbeeld bepalen. Niet geheel verwonderlijk want zowel de steedse en dorpse straatjes bieden geen ruimte voor grotere auto’s. Voor vrachtverkeer volstaat de driewieler Piaggio scooterwagen.

Hier en nu, daar en later….
De hiernamaals dorpjes, de laatste rustplaats huisjes voor de doden, zien er ordelijk en buitengewoon goed onderhouden uit. Wat een contrast met de hiernumaals dorpen en staden huizen waar de kwaliteit van de behuizing schril afsteekt ten opzichte van het dodenRijk.
Dit moet te maken hebben met het (Katholieke) geloof in het Paradijs dat, uiteraard na een vroom leven, als beloning gloort na de dood. Blijkbaar wordt in het aardse bestaan hier alvast op vooruitgelopen. Als vervolg op de permanente pracht en praal in de overal aanwezige en ontelbare kapelletjes, kerken en basilieken is er het kerk’hof’ als de ‘vestibule’ van het hemelrijk. Althans dat is de indruk die deze stapeling van mausolea, variërend, al naar gelang werelds ‘vermogen’, in grootte en uitmonstering, oproept. Hier heerst wel orde en netheid die in het gewone leven totaal lijkt te ontbreken. En de altijd aanwezige bloemenstalletjes brengen fleur en kleur.
Inmiddels hebben we bij het bezoek aan twee basilieken twee uitvaartplechtigheden gadegeslagen. De annonces van ‘verscheiden’ hangen als posters overal aangeplakt, de manier om in het openbaar kond te doen van het overlijden en tevens de uitnodiging voor en aanduiding van waar de uitvaartplechtigheid gaat plaatsvinden.
De kist, in beider gevallen, stevig en glanzend (hoezo vurenhout?) wordt op de schouders de trappen op en af gedragen. Voorwaar geen sinecure want het ‘bordes’ telt vele treden en is behoorlijk steil. En dan met vier man heen en weer torsen! Drager zijn loont zich hier dubbel, je krijgt ervoor betaalt en je bespaart want je hoeft niet naar de sportschool.
Een reden dat vele hiernumaals huizen onaf zijn, niet afgebouwd en ongeverfd, is dat dit behoorlijk scheelt in de belastingheffing. Ook dit behoort een van de vele manieren om te besparen. Want voor complete en keurig geverfde huizen betekent een hoger belastingtarief.
Italiaanse OZB = Onaf Zorgeloos Belasting!