Etappe 15, Torre Salsa 2

Torre Salsa 2….
Inmiddels staan wij nu ruim zes weken hier en het verveelt geen moment. Sterker nog het heeft een heilzame werking. We genieten van het mooie gebied, de dagelijkse hondenrondes, de zee; het lome leven.
Het campingleven is gemoedelijk, deze plek trekt speciaal volk aan. Er is een aantal dat komt en snel weer verder gaat, die vinden het maar niets; te weinig comfort vermoedelijk.
En een aantal dat komt, of weeromkomt, en blijft voor een langere periode.
Deze plek schift op heel natuurlijke wijze het kaf van het koren.
Grappig dat het initiatief om de plek van Burkhardt en Heidi te versieren vanwege hun
40-jarig huwelijk leidde tot de eerste BBQ, een samenkomst die anders vermoedelijk niet zou hebben plaatsgevonden. Een spontane verbroedering die navolging kreeg toen, wederom de Duitsers (Fritz), voorstelden voor opnieuw ‘een braai’. Ieder zelf zijn vlees en salade (in Tupperware!) meenemen. Wijn en bier verhoogden het plezier.
Dit succes bracht Gabi, de Oostenrijkse manager van Torre Salsa, tot het initiatief om een aangeklede ’Paas BBQ’ te organiseren voor de gasten. Het kostte me enig aandringen bij de trouwe Torre Salsa Duitsers maar iedereen kwam opdagen. Het feit dat Nadine en Christian betrokken werden bij de voorbereiding van deze BBQ was doorslaggevend voor menige twijfelaar.

Weer’omstuit’….
In de afgelopen weken hebben we heel wat weerwisselingen meegemaakt. Het ene moment regent het dat het giet en het andere moment strak blauwe hemel met een zinderende koperen ploert.
En flinke temperatuurschommelingen van een graad of acht ineens naar twintig graden of meer. Menig Siciliaan blijkt hier niet tegen bestand en zowaar is hier ook sprake geweest van een kleine griepuitbarsting. Ook de Etna laat zich niet onbetuigd, de ene eruptie na de andere. En niet van die lullige maar echt flinke lavastromen die de vulkaan uitbraakt. Jammer genoeg krijgen we daar hier niets van mee, daarvoor zijn we er te ver van verwijderd.
Maar goed, naar Siciliaanse maatstaven is het een ongewoon voorjaar.
We waren nog maar net hier gearriveerd toen zwaar noodweer losbarstte.
Donder en bliksem en heftige rukwinden, zodanig dat Eriba op haar pootjes stond te schudden. Middenin de nacht nam de windkracht zulke vormen aan, 8/9 Beaufort schat ik, dat ik het niet meer vertrouwde in ons huisje op wielen; alles stond the shaken.
Ageeth wakker gemaakt en we zijn met Kwazi gaan schuilen in onze VW-bus totdat
de wind wat luwde.
Het weer, zo hebben we gemerkt, kan vrij snel omslaan. En de weerspiegeling daarvan toont zich in de kleur van de zee, van azuurblauw naar donkergrauw.
Maar dan weer een heldere nacht met een schitterende sterrenhemel en een maan die zo veel licht geeft dat je er bijna een boek bij kunt lezen.
We zijn door deze veranderende weersomstandigheden wel aardig bedreven geraakt in het in- en weer uitrollen van het zonnescherm. De algehele temperatuur is inmiddels zo omhoog gegaan dat we een dekbed in de berging hebben kunnen doen.
Onze huid heeft een mooie lichtbruine gloed gekregen. Wat ons haar betreft, ik ben nog nooit zo blond geweest en Ageeth ’s kleurt zilver. Zelfs bij Kwazi is sprake van een ‘coupe soleil’ van zijn staart en zijn oren, grappig gezicht.
Terwijl ik dit type, zondagavond 15 april, tikt de regen in een monotoon ritme op Eriba’s dak.
De komende, onze laatste week hier, voorspelt nog meer schepen met zure appelen. De localo’s vinden het wel prima, de grond kan nog wel wat vocht gebruiken.
De kans dat we weer de zee ingaan en kunnen zonnen op het strand is klein.
Maar goed, we hebben het al wel gedaan.
Scala dei Turchi…..
Samen met Christian en Nadine en beider honden naar Scala dei Turchi, letterlijk vertaalt
‘de trap van de Turken’. Deze schitterend witte rotswand van door de branding geslepen lagen, -gelijk trappen- vormde een prachtige opstapplek voor de Turken om hier Sicilië binnen ‘te stappen’. Bij dit brede witte ‘bordes’ verbleken The white Cliffs of Dover zo mooi
bezongen door Dame Vera Lynn.
De verblindende witte kleur is alleen zichtbaar als de zon er vol op schijnt. En we hadden geluk, niet lang maar lang genoeg om dit en het contrast met de azuurblauwe zee te kunnen bewonderen.
Weer zo’n bezienswaardigheid, een natuurfenomeen, verscholen aan de kust. We hadden het vermoedelijk gemist ware het niet dat onze Franse vrienden er ons op wezen.

Naro….
Een stuk het binnenland in rijden we naar het Meer van Naro. Een mooie plek om te picknicken aan de oever van het Meer. Het is even zoeken naar een plek die enigszins schoon is. Ook hier maken de Sicilianen er een klerezooi van. Op de eerste plek was het een te grote rotzooi. Een stuk verderop leek beter, de dames namen de gelegenheid te baat om met de honden daar naar toe te lopen met gezwinde pas want een kudde schapen kwam hen achterop. En inderdaad de volgende plek was wel o.k..
Vooraf de lunch een duik in het Meer genomen en daar bleef het bij; te koud, brrr…
Vanaf onze picknickplek hebben we een prachtig zicht van het op de top van de heuvel gelegen gelijknamige dorpje. Daar gaan we straks naartoe.
Naro is ook zo’n typisch oud heuveldorpje waarvan er vele op Sicilië zijn. Mooie Basiliek die alleen aan de buitenkant te bewonderen valt, we kunnen er niet in. Dit dorpje heeft ook op haar grondvesten geschud gegeven de vele permanente steigers die veel huisjes moeten stutten; hele steiger straten zelfs.
Op de top van de heuvel ligt het kasteel, een mooi gerenoveerd bouwwerk. We worden min of meer gevraagd om binnen te komen. We aarzelen maar met een toegangsprijs van 1 euro! zijn we snel om. We worden nota bene ook nog rondgeleid door deze vreselijk aardige en deskundige gids en krijgen daarna alle gelegenheid om op ons gemak rond te lopen en foto’s te maken. Het is werkelijk een mooie burcht met een fantastisch uitzicht over dorp en omgeving; 360 graden. Werkelijk de moeite waard en dat voor 1 euro, een tip aan het eind leek ons wel gepast. Topdag!

Spoorloos….
Tijd voor Christian om een stap te zetten in de zoektocht naar zijn familie.
Zijn oma is geboren en heeft haar jeugd doorgebracht in het stadje Sommantino.
Dankzij de inspanningen van de bibliothecaresse van Montallegro is een afspraak gemaakt met de Burgerzaken ambtenaar van de gemeente Sommatino. Zij maakt voor de gelegenheid tijd vrij om speurwerk te verrichten en hem daarover te vertellen en daarom sluit ze voor
anderen de afdeling.
Terwijl Christian en Nadine bidwijs worden gemaakt over de familie wandelen wij door het stadje. Het kleine centrum wordt flink op de schop genomen, men maakt zich op voor het toeristenseizoen. Maar echt interessant is het plaatsje niet. Bij een modern cafeetje met twee tafeltjes op de stoep worden we in het Duits aangesproken door een jonge Siciliaan.
Dit gebeurt regelmatig, het zijn voormalig gastarbeiders.
Hij vertelt over de situatie in het stadje en de streek. Het grote probleem is dat er geen werk is voor de jongeren. Veel huizen worden maar een korte tijd bewoond, het zijn de vakantiehuizen van de in het buitenland werkende stadsgenoten.
Na anderhalf uur gaan we eens kijken hoe het met onze Franse vrienden gaat.
Christian is opgetogen, zijn oma en verdere voorouders zijn in het bevolkingsregister teruggevonden.
Hoewel het niet mag stelde de ambtenaar hem in de gelegenheid met zijn gsm foto’s te maken van deze documenten, elke keer als haar baas de kamer uitging.
Nu kan hij op zoek naar neven en nichten. Er zijn sterke aanwijzingen dat de Visconti’s vooral in Siacca te vinden zijn.

Bijna de hoofdprijs….
Onderweg naar Sommatino vertoonde de turbo weer kuren. Ineens valt de turbo uit en valt de trekkracht weg. De enige remedie is stoppen, de motor uitzetten en gelijk weer starten en dan werkt alles weer. Dit keer echter viel de turbo drie keer binnen een kwartier weg. De maat is vol, zo kunnen we niet door blijven rijden.
Ook Christian heeft een dergelijk probleem gehad met zijn Ford camper, het euvel bleek een haperend elektronisch onderdeel. Dit biedt hoop. Ook de lokale garagist van Montallegro was optimistisch.
In Agrigento, 40 km verderop, is een officiële VW-dealer. Het vonnis van het korte onderzoek daar was: “Turbo kaput…”! Geschatte reparatiekosten ca. 1500 euro!
Ik vertrouwde het toch niet helemaal, dus nog even terug naar de Montallegro garage. Met een uitleestabloid diagnostiseerde ook hij dat het menens was, inderdaad de turbo.
De volgende ochtend, volgens afspraak, om 08.00 uur terug bij garage Meridiano in het industriegebied een stuk buiten Agrigento. De bus werd direct op de ‘incheckbrug’ gezet en de baas zelf liep alles even na en daarna ook de monteur. Het vermoeden dat de banden slecht waren werd en passant bevestigd, maar voor ruim 600 euro is dit zo verholpen!
Terwijl ik bij de receptie allerlei persoonlijke- en bus informatie aanreik is in de garage de monteur begonnen met de demontage. Voordat we weggaan worden we even bij de bus geroepen. De monteur laat ons zien dat de turbo olie spuit, geen goed teken. Niet alleen de turbo moet worden vervangen maar ook de katalysator, diverse filters en slangen; het is een ons je meer, mag dat?
Terwijl we naar Agrigento centrum rijden om een huurwagen op te halen wordt aan de bus gewerkt. Voor een inschatting van de reparatiekosten hebben we afgesproken voor de lunch nog even terug te komen. Met de Fiat Punto, even wennen want ik moet weer schakelen, zijn we net voor de lunch terug. De monteur gebaart ons, oh jeeh…
En wat blijkt de turbo blijkt niet de originele VW turbo te zijn. Dit betekent dat ze geen turbo uit het VW ruilsysteem kunnen monteren want dan moet je de kapotte turbo inleveren; een soort statiegeld. Deze turbo nemen ze niet in, dus ze moeten een gloednieuwe bestellen;
600 euro extra!
En dan nog wat, of ik weet dat de uitlaat ver over de houdbaarheidsdatum heen is? Het kan nog even maar niet lang meer, dit komt er binnenkort aan.
Nou ja, dat kan er ook nog wel bij. De bus staat hier nu eenmaal dus vooruit dan maar doet u ook maar een nieuwe uitlaat. De kostenpost loopt op tot ruim over de 4000 euro! En we begonnen met 1500. Een pleister op de wonde is dat het allemaal nog veel erger had kunnen zijn. We zijn net op tijd, bij verder doorrijden zou de motor zijn opgeblazen.
Wanneer is de bus klaar, vrijdagmiddag, over drie dagen dus.

Geduld is een schone zaak….
Je hoopt natuurlijk bij zo’n gelikte officiële dealer/garage dat ze op afspraak leveren, nee dus.
De benodigde onderdelen zijn nog niet binnengekomen uit het VW distributiecentrum in Verona, sorry. Ja, maar wanneer dan wel? Maandag waarschijnlijk.
Het is woensdag 4 april, ik ben het helemaal zat en ga met Christian naar de garage. En wat blijkt, een wonder…
De onderdelen zijn vanmorgen binnengekomen en de bus is morgenochtend klaar. Je gelooft het niet. Ik informeer even naar het arbeidsloon en sla achterover als ik zie hoeveel: 62,50 per uur! En dat hier op het zuidelijkste puntje van Italië, niet te geloven.
Donderdagochtend om 10.00 uur zijn we weer terug en de bus is inderdaad klaar. Nu nog even wachten op ‘de baas’.
Een monteur waar Christian mee had staan praten betaalt onze worstenbroodjes en andere heerlijkheden die elke morgen worden geleverd door de mobiele bakker in z’n Fiat Doblo.
Uitgerekend een monteur, nog niet eens degene is die de bus onder handen heeft, betaalt onze broodjes. Ze vinden het gewoon leuk als je belangstelling toont en een praatje maakt.
De baas arriveert en begint gelijk uit te leggen waarom het arbeidsloon zo hoog is. Het heeft te maken met het ‘gesloten VW-beleid’ waar hij zich aan moet houden als officiële dealer…!
De uiteindelijke rekening bedraagt 4160,= euro. En dan ben ik gematst want ik wordt aangemerkt als een vaste klant en krijg 5% korting op een aantal onderdelen, joepie!
En, het moet gezegd, de bus wordt in de wasstraat eerst even schoongespoten en ziet er uit om door een ringetje te halen. Gênant is het wanneer blijkt dat mijn ING platinumcard deze betaling weigert. Ook de betaalpas weigert. En nu? Uit contact met ING wordt duidelijk dat ik maximaal 500,= euro kan opnemen c/q betalen met deze platinumcard. En dit terwijl de toenmalige Goldcard een limiet had van 5000,= euro. Ik heb dus geen platinum maar een ‘aluminiumcard’.
Ergerlijke adviezen over verdeeld geldpinnen waar je dan niets aan hebt. Dankzij de combinatie van betaalpas en Nedklok creditcard lukt de betaling alsnog en weg kunnen we.
De bus rijdt prima, eerst even langs Avis om de Punto af te leveren. De huurauto wordt gelukkig door de ANWB betaald, nou ja dat is in ieder geval wat.
Nieuwe banden blijkt ook geen eenvoudige opgave. De bandenmaat van de bus is niet courant en dus is de keuze beperkt. Na ruggespraak met de Nederlandse bandenman Arie van de Boom, een goede relatie van broer Paul, weet ik waar ik op moet letten en dat een A-merk band niet nodig is, je betaalt voor de naam, oh….
Uiteindelijk lukt het bij het plaatselijke bandenbedrijf, tevens grossier voor de regio, om geschikte banden voor een goede prijs/kwaliteit verhouding te vinden. Niet eerst dan dat ik hen moest wijzen dat het om een bestelbus gaat die een caravan moet trekken. Ineens was de keuze beperkt Hankook Vantra en zo geschiedde. Met deze uitgave van 500,= euro hopen we voorlopig verschoond te blijven van verdere mankementen.

Uit eten…
Het plaatselijk restaurant Montelaetus, aanbevolen, door menig dorpbewoner, heeft de beste pizza’s van de regio. Om de reparatie van de bus te vieren zijn we deze faam gaan beproeven.
En inderdaad, de pizza’s zijn voortreffelijk. Voor 30,= euro 4 x pizza, wijn, water en koffie, all-in. En passant valt onze blik op het vismenu, een uitgebreide maaltijd voor 25,= euro, om te onthouden. Een goed idee wellicht voor het gezamenlijk vieren van de verjaardag van moeder Suzanne. Een Duitse die met haar man in camper hun zoon Philip, schoondochter Suzanne en kleinkind Lisa op Torre Salsa zijn op komen zoeken. En zo geschiedt.
Met z’n achten aan een grote ronde tafel hebben we eerst op het leven geklonken met een heerlijke Italiaanse champagne (Spumante). En daarna eten. Buitengewoon lekkere visgerechten gegeten, vergezeld door prima witte huiswijn.
Een nagerecht, een limoncello en een espresso als afmaker completeerden deze feestdis.
Een prima FrDuHo sfeer, gezellig zo onderling, een leuke taalmengelmoes die iedereen verstaat en begrijpt; top, ‘vet cool’! En het wordt ons ook nog aangeboden, nou als dit geen wiedergut machung is…?
Nog een afzakkertje in het restaurant c/q gemeenschapsruimte, waar andere kampeerders naar Bayern Munchen - Real Madrid kijken en zien onze oosterburen winnen; prosit
Koude douche…
Dankzij de gestegen temperatuur en in het kader van besparingen is het vaste ochtendritueel, na de Kwazi wandeling, het nemen van een koude, nee frisse douche. Tussen de bomen en struiken is een door het groen verborgen buitendouche.
Behalve een afkoeling na het zonnebaden is het een heerlijke verfrissende ochtendkick.
Een zeer korte maar hevige ontwaakstraal, gelijk de straal uit de pomp uit de tekeningen van Jetses, en dan ben ik weer ‘het ventje’.

Buon Pasqua…..
Rond 11.00 uur op eerste paasdag zijn we present in Montallegro, klaar voor de processie en alles wat komen gaat. We hebben ons netjes gekleed maar we detoneren toch enigszins, vooral ik in mijn ‘granny Smith’ outfit, appelgroene broek en dito trui. Wel netjes een overhemd eronder, maar vandaag zijn de heren hier bijna allemaal strak in het pak of combinatie. De oudere vrouwen in jurken (Trevira 2000 ontwaar ik zowaar) en deux pieces
in risicoloze tinten. De weduwen in het zwart, op één na:‘die lustige Witwe’. Een lange slanke Italiaanse, mid dertiger, die het verlies van haar echtgenoot duidelijk te boven is.
De jonge meiden lopen in korte rokjes, model snol, op extreem hoge hakken te paraderen, sigaretje quasi nonchalant in de hand.
De ‘Champs Elysée’ (zonder bomen) van het dorp is al aardig bevolkt aan beide zijden.
De vertrouwden, 'ons kent ons’, en dat zijn er velen, kussen elkaar ‘Buon Pasqua.
De enige dienstdoende politieagent, voor de gelegenheid in onberispelijk uniform, loopt van niks naar nergens en wordt intussen links en rechts zoenend begroet. Dat is bepaald geen boete-doening!
Het aantal toeschouwers zwelt snel aan daarbij gestimuleerd door het opzwepende ritme van de twee trommelaars die ‘het processietraject’ op en neer frequenteren.
In een zijstraat staat ‘Moeder Maria’, op draagbaar overdekt met een doek, geduldig te wachten op wat komen gaat. Wij zoeken een plekje in de zon die het tafereel stevig beschijnt.
Ook wij ‘Touristi’ worden door de directe omstanders de hand geschud en ‘Buon Pasqua’ toegewenst; heel hartelijk en gemeend.
De locale, grote en dikbuikige, Padre neemt de microfoon ter hand en litaniseert Ave Maria, nauwelijks verstaanbaar want iedereen wauwelt gewoon door. Een laatste salvo trommelen, nou die jongens kunnen het. Dan komt de Harmonie voor haar ererondje langs, de voorbode van het hoogtepunt van de dag. Dan gaan zij voorop ‘de Processie’ waarbij OLH nog een keer langs het volk wordt gevoerd. En dan weer terug, in afwachting…..
‘Onze Lieve Vrouw’ wordt onthuld en blijkt het punt waar ‘teams’ van 6 m/v, van OLH naar toe rennen, een soort wedstrijd korte baan hardlopen, haar ‘aanraken’ en snel weer terug.
De hoofdstraat loopt flink af en het is dus een fors stuk terug omhoog klimsprinten.
Het gaat er fanatiek aan toe, flink aangemoedigd door de toeschouwers.
Het moment suprême is wanneer OLH en OLV naar elkaar worden gebracht en de beelden elkaar kussen. Het moment van volvoering, devotie en emotie; kruisjes worden geslagen en tranen vloeien rijkelijk; de verlossing! Een gebeurtenis die ook ons niet onberoerd laat, het is echt, puur en intens.
Het laat blijkbaar Onze Vader niet onberoerd want ook hij laat zijn tranen de vrije loop; het plenst. Terug bij Barry White voor een ‘bakkie troost’ worden de Buon Pasquas links en rechts ‘gewisseld'; leuke sfeer. En wij zijn daar een beetje onderdeel, eigenlijk meer getuige van. Het de taal niet machtig zijn, wat bij Italianen woord- en gebarentaal betekent, is wel een gemis. Maar, dit hadden we voor geen goud hebben willen missen.
Ook dit is Italië.

Bar Barry White….
Een wonderlijke naam voor een bar hier in Motallegro, in de middle of Siciliaans nowhere.
Het is de bar waar we na de markt voor het eerst koffie gingen drinken en waar we de dongel voor internet contact wel werkt. Aardige vent barman Lillo.
Barry White blijkt ook het episch centrum voor de ‘Tedesci’, de Duitsers die hier wonen en op vakantie zijn.
De naamgeving blijkt niets met de zanger en muziek van Barry White te maken te hebben. Het is een eerbetoon aan de broer van Lillo, Ensilio en Enzo. Gedrieën runnen ze de bar en Enzo is banketbakker wiens pistache/honing koekjes zeer verslavend zijn. De, op 42 jarige leeftijd overleden broer, werd door iedereen Barry White genoemd, de gelijkenis was groot.
Dus bij de start van de bar werd deze Barry White genoemd.
Geregeld bezoek en een praatje maken vindt men leuk, gewoon belangstellend zijn.
Met Christian wippen we geregeld even binnen, hij spreekt goed Italiaans. Lillo is een soort ‘stille kracht’ die precies weet wat er allemaal rond gaat in Montallegro e.o.
Christian en Nadine kijken naar huizen en grond, ze overwegen om hier te gaan wonen.
Samen met Lillo diverse huizen en plekken bekeken. Niet dat Ageeth en ik daadwerkelijk interesse hebben, maar het is wel leuk om te zien wat er zoal in ‘de aanbieding’ is.
Daarna ook met andere mensen uit het dorp, het gaat als een lopend vuurtje, diverse locaties bezocht. Mooie plekken, zondermeer.
Op de valreep het okergele huis bekeken. Op steenworp afstand van Torre Salsa ligt dit grote huis. Bijna op de rand van een heuvel met mooi zicht over de zee en het achterland.
Dit, relatief moderne, familie huis wordt alleen bewoond in de maand augustus, de rest van het jaar staat het leeg! Met Angelo en Stefano, de vertegenwoordigers namens ‘de familie’, kunnen we het huis van binnen bekijken.
Het aanbod is dat we het kunnen huren voor 700,= per maand. Dit is teveel.
Wonderlijk is het aantal huizen en appartementen waarbij verdiepingen zijn dichtgemetseld, bouwen met het oog op de toekomst. Deze verdiepingen worden pas afgebouwd en geopend als er behoefte aan is. Woonruimte voor zoon/dochter of aanverwante familie.
Als de buitenkant al geschilderd wordt (=extra belasting) dan is dit vaak in voor ons ongebruikelijke kleuren en kleurcombinatie. Van zoetzure pasteltinten waarbij ook lila geliefd blijkt tot okergeel met oranje of appelgroen en citroengeel. Bij dit soort huizen is huisnummer of postcode overbodig.

Napolitaanse toestanden….
Twee weken voor de Pasen gingen de vuilnismannen in staking. De ‘jongens hadden al enige tijd geen salaris meer gekregen omdat een aantal deelnemende gemeenten in het samenwerkingsverband achterstallig waren in hun bijdragen. Montallegro niet, maar toch werd zij getroffen door de staking. In een mum van tijd waren de containers tot de nok toe vol en groeiden de vuilnishopen in de straten.
De wekelijkse dinsdagmorgen markt moest worden afgeblazen. Het duurt niet lang of de, mij vertrouwde lucht (stank) van de hopperbak van de vuilniswagen komt je van ruime afstand tegemoet. Wat kost het toch weinig tijd om letterlijk chaos te creëren. Uit woede en om aandacht van de pers te trekken worden vuilhopen in de fik gestoken. Volgende dag verhaal en foto in de krant.
De vuilnismannen, de vakbonden dus, weten precies hoe er druk op de ketel moet worden gezet en kiezen dus een moment dat ‘gevoelig’ ligt, dus actie kort voor de paasviering. En, het werkt.
Op Goede Vrijdag, nou begrijp ik de betekenis van die benaming, gaan ‘de mannen’ weer aan de slag en worden de belangrijkste en meest in het oog springende punten opgeruimd en schoongemaakt; de Processie is gered!
Hoe het kan en hoort….
Op de terugweg van huizen en grond kijken laat Lillo ons de deponie, de vuilstortplaats, van de regio zien. Achter de heuvels in het dal is een gigantische vuilstortplaats gemaakt, een enorm project. En ‘alles’ keurig volgens alle EU-normen. Het hele terrein en gebied zijn omheind en wordt round the clock bewaakt. Hier heeft de Maffia geen vinger tussen kunnen krijgen.

Eten bij Italiaanse familie…
Lillo nodigde ons vieren uit voor een Italiaanse BBQ en om te zien hoe ricotta wordt gemaakt samen met ouders, familie en vrienden. Op woensdagochtend 4 april om half elf fietsen we naar het ouderlijk huis op de heuvel. Heidi en Burkhardt behoren ook tot de genodigden.
We worden hartelijk ontvangen door Lillo en zijn ouders, een grote ketel met verse melk staat al op het vuur. Gewoon een hout gestookt vuurtje onder eenvoudig rond afgeschermd rooster in de openlucht en klaar is kees.
Maar eerst koffie en dan gaan de mannen even het land op om tuinbonen te plukken. Zakken vol bonen plukken we.
Op een grote tafel zijn de vrouwen bezig met het bonen doppen.
Inmiddels zijn grote bakplaten gevuld met geit- en lamsvlees, stukken aardappel, knoflook, uien en overgoten met olijfolie van eigen grond.
De, ook met hout gestookte, buiten pizzaoven wordt op temperatuur gebracht voor deze vleesgerechten. Het houtskool wordt uit de oven geschept en in de open stenen BBQ geschept. Hier worden de slierten saucijzen met houten pennen tot grote ronde schijven gevormd en geroosterd. De ricotta naderde haar voltooiing, pure verse warme kaas; heerlijk!
Daarna de hoofdgerechten, omelet met gepelde tuinbonen en knoflook en de ovenschotels uit de pizzaoven; smullen. Bier en wijn, rood en wit van eigen bodem, voegde prima als begeleidende nectar.
Broer Enzo rijdt nog even naar de zaak om ‘gelato’ (ijs) te halen, geen maaltijd zonder dessert. Gelato is er in allerlei, ja allerlei smaken en kleuren, het vormt een belangrijk bestanddeel in de rijke variatie aan genotsmiddelen. Zo is ‘een broodje ijs’ een normaal verschijnsel.
Met het ijsje na wordt een gezellig Italiaans samenzijn met spijzen en dranken, maar dan echt en geen reclamespot, afgesloten.
We hebben de Siciliaanse gastvrijheid mogen beproeven en ervaren. Zoenend, dat is de gewoonte en een teken van vriendschap, namen we afscheid.
Het bleek me goed bekomen want ditmaal reed ik in één keer met de fietstegen de heuvel op, iets dat me nog niet eerder gelukt was.

Tot ziens Torre…
In totaal zijn we 47 dagen gebleven op Torre Salsa. Dit was niet ons plan, maar we kregen het zeer naar onze zin. Het gebied is prachtig, het mooie brede en uitgebreide strand en de eindeloze zee, warm genoeg om in te zwemmen. Een plek die ons goed deed. Een ontspanning die met name van het gezicht van Ageeth viel af te lezen. Een goed gevoel bij dit gebied, deze plek. Leuke ontmoetingen, fijne contacten. Verse groente van Annemarie en Pino en sinaasappelen en citroenen zo van de boom.
Kortom: een heerlijke tijd!