Etappe 16, West Sicilie...Calabria

Etappe 16: Westkust Sicilië en Calabria…..

Het is, donderdag 19 april, weer even op gang komen na zo’n lange tijd Torre Salsa.
Heerlijk zo ‘op de plaats rust’. Deze reis zonder vaste afspraken, uitzondering daargelaten, en zonder werkelijke planning geeft ruimte tot spontane keuzes en beslissingen ter plekke.
Hoe anders was onze Oceanie reis, vooral de Tour Down Under. Hier lag de route min of meer vast door de reserveringen van campers, vluchten en hotels.
En hoewel we vijf en een halve maand ‘de tijd’ hadden bleek dit in de praktijk te kort. We hebben de grootte van dat land, werelddeel dus, schromelijk onderschat. W waren permanent ‘on the move’. Geen tijd om ergens een langere tijd te blijven om op adem te komen. Dat doen we nu dus heel anders.

San Vito lo Capo….
We steken dwars over richting Palermo en komen door een mooi, groen glooiend landschap en rijden door een witte bloesem regen. Langs de weg op enige afstand van elkaar schaars geklede, wulpse donkerkleurige ‘dames’ die op deze wijze nooddruftige automobilisten verlokken en hun diensten aanbieden; snel weg hoertjes.
Vlakbij de kust slaan we linksaf richting Trapani.
San Vito ‘lo Capo’, de naam zegt het al, ligt op het meest noordwestelijk puntje van
Sicilië in de ‘Riserva Lo Zivagno’.
Bij Castellamarre del Golfo gaat de weg fors omhoog uit een ooghoek zien we dit
Vissersplaatsje letterlijk onder ons verdwijnen.
Redelijk vlot bereiken we camping La Pineta, een goed geoutilleerde camping. Bijna on-Italiaans goed georganiseerd. Plek zat in deze tijd van het jaar.
Behalve de zee wordt het uitzicht gedomineerd door een indrukwekkend hoge rots.
La Pineda zou, zo leek het op het plaatje, aan het strand liggen maar dat blijkt niet te kloppen, het is toch een 300 meter lopen.
Het brede zandstrand is omgeploegd en de trekker heeft over de lengte diepe voren getrokken, er is nauwelijks op te lopen. Behalve voor Kwazi natuurlijk die duikt in deze zandgolven en neemt een zandbad.
Men is druk bezig alles op orde te brengen voor de ‘Settimana della Musica’ (25/4 – 01/5), de opening van het seizoen. Dat gaan we niet meemaken want wij moeten door. Zo missen we, zomaar even een greep: ‘Canto e Invocazioni dei Pescatori Siciliani’ en ‘Fanfare dei Bersaglieri’ en als klapstuk op dinsdag 1 mei eerst ‘Aerithmetal’ en dan ‘Sicily Swing’. Als we dat eerder geweten hadden….
Het bekijken van het, nog slapende, dorpje de volgende ochtend eindigt in nat tot op de bilspleet, paraplu’s zat, maar natuurlijk niet bij ons. Wind, regen, br....

Verjaardag….’60’! (21/04/’52)
Een stralende dag, strak blauwe lucht en volop zon, warm.
Ageeth gaat voor het ontbijt eerst even wat baantjes trekken in het prachtige zwembad. Na tien keer op en neer komt ze totaal verkleumd, de onderkoeling nabij, terug,
Het water blijkt toch echt te koud, maar ja bikkel als ze is geeft ze natuurlijk niet gelijk op.
Eenmaal weer op temperatuur gaan we, netjes gekleed voor de gelegenheid, op weg om te gaan lunchen in Scopelo.
Een schilderachtig minidorpje andere kant van het schiereiland.
Een doorsteek via het Reservaat blijkt een doodlopende route. Maar wat een prachtige kronkelweg. Rechts een wand van stevige heuvels en links de diepte in de donkerblauwe zee. Zo krijgen we toch meer dan een glimp van deze omgeving. Een wandelgebied bij uitstek. Alles is groen en een al bloem.
We moeten omkeren, geeft niets want de terugweg geeft weer andere uitkijkjes.
Eerst het schiereiland weer af en via het vaste land naar de andere kant.
In Scopelo is een klein Hotel ‘Tranchino’ dat vermeld staat in het ‘Osteria & Locande D’Italia, een gids voor mooie plekjes voor eten ‘slow food’ en verblijf.
We raken in gesprek met de eigenaresse, een aardige uit Panama afkomstige Chinese die zeventien jaar geleden een Siciliaan tegen het lijf liep en sindsdien in Scopelo werkt en woont. Het Hotel is eenvoudig, maar ziet er verzorgd en gezellig uit. Helaas serveren ze alleen avondeten. Maar ze tipt ons: Restaurant La Terazza! Nou niets teveel gezegd, mooi terras met eindeloos uitzicht op zee en Kwazi mag mee. Hier hebben we genoten van een heerlijke vismaaltijd, en prima witte huiswijn; een feestdis op en top en geweldig weer.
Op de terugweg even een stukje doorgereden naar Castellammare del Golfo. Een vissersstadje van enige omvang dat oogstrelend mooi aan een baai ligt. De weg naar San Vito loopt vrij steil omhoog en het uitzicht op Castellammare is prachtig.

Cefalu….
In de nabijheid van Cefalu, de laatste plek die we aandoen, ligt camping Rais Gerbi.
De autostrada E19 en A20 voert vlak langs de kust en is tunnel in tunnel uit, en niet van die kleintjes; een lustoord voor tunnelvrezers.
Voor zover we wat kunnen zien is duidelijk dat de noordkant groener en meer toeristisch (gelikter) is dan de zuidkant.
Bij de afslag geeft Tom aan landinwaarts, wonderlijk want de camping ligt aan de kust. Ook dit is een mooi natuurgebied, maar we gaan helemaal verkeerd; Tom is niet zondermeer te vertrouwen. Rechtsomkeert, en het blijkt allemaal heel simpel. Ook hier plek zat, keurig betonnen platen alsof het landingsbanen zijn. Er zijn meer landgenoten.
Cefalu is inderdaad een mooi stadje, de historie ademt je tegemoet. Een keur aan kerken, uiteraard, en smalle straten die allemaal naar beneden aflopen naar haven en strand.
Het is nu al druk, het is zoeken om een parkeerplaats te vinden, maar bij de begraafplaats is er ruimte genoeg, althans voor auto’s Het kerkhof zelf, ommuurd, is propvol.
We vragen ons af hoe dit stadje zal zijn in de zomer als de vakantiemeute?

Messina, de ferry terug….
Dit deel van de autostrada is bijna geheel tunnel en imposante viaducten. Petje af voor deze ‘kunstwerken’. Probleemloos tuffen we door Messina naar het afvaartpunt. We kunnen doorrijden zo de boot op, klep dicht en hup weg varen we. Arriverderci Sicilia.
Twintig minuten later zijn we in Calabria, weer terug op het vaste land.
We laten ‘de teen’ links liggen en nemen de snelle route en koersen op Sibari, een plaatsje halverwege de zool waar camping Punta di Sibari ligt. Het is even goed uitkienen want in dit deel van Calabria zijn maar weinig campings open; veel keuze is er niet.
Het is een mooie route, niet verkeerd Calabria, onbekend maakt onbemind; niet terecht
vinden wij.
De weg voert langs de kust en door stadjes en dorpjes. Toch schieten we lekker op er is weinig verkeer want het is 25 april, de nationale feestdag.
Onderweg stoppen we bij Auchan, de Franse Hypermarché, die hier in Italië ook heel wat filialen heeft. En zowaar, in een hoek een standbeeld van de beroemde San Pio da Pietreicina, een ‘heilige’, die overal, vooral op Sicilië, wordt vereerd. Met (de boeren) Paus Giovanni XXIII strijd hij om de ver’eer’ring.
Via een vervaarlijke knik alsof we een rivierbedding in rijden komen we bij de camping.
Mooie plek zo met zicht op zee en toegang tot het strand. De branding blijkt iets te gortig als we de zee ingaan. We gaan ondersteboven en komen proestend weer boven de broek vol zand en kiezeltjes. Kwazi blaft ons bemoedigd toe vanaf het strand, hij kijkt wel uit.
Dat was een snelle afdoende afkoeling.
De eigenaar is teleurgesteld dat we na een nacht al weer vertrekken want er is zoveel te doen in de directe omgeving en stopt ter adstructie een fraaie brochure in Ageeth’s handen. We blijken minstens 15 bezienswaardigheden te missen. Hier gaan we op ons gemak nog eens naar toe terug, maar dan via de Adriatische kust!

Gallipoli….
Een camping in Lecce is er niet. Jammer want we hadden deze stad graag nog even bezocht. Maar goed het is maar een goed half uur rijden van Gallipoli, een plaats waarvan ik dacht dat daar de invasie van de geallieerden, naast die op Sicilië en bij Anzio, heeft plaats gevonden.
Maar dat blijkt Gallipoli op de Dardanellen bij Turkije! Hier is flink gevochten, waarbij de Turken onder leiding van, jazeker, Kemal Ataturk met de Duitsers tegen de geallieerden vochten!
De camping La Masseria is wel open maar in het zwemparadijs is nog geen water. Een Nederlands gezin dat deze camping mede daartoe had uitgekozen voor de voorjaarsvakantie kwam bedrogen uit.
Met busje van de camping naar Gallipoli, goede service. Het is een leuk vestingplaatsje.
De visserij, allemaal kleine bootjes, speelt een grote rol.
Op de kade worden de netten geboet, een beeld van Op Hoop van Zegen, van Herman Heijermans doemt op. Alleen hier wordt de vis niet duur betaald, integendeel.
De Chiesa del Agata mag er wezen.
Op een terrasje, verkoeling en uitpuffen, een witte wijn en cola bestelt en dit wordt geserveerd met een plateau van zoutjes, chips, olijven en kaas. Niet dat we daarom hebben gevraagd, maar het rekent wel lekker af, 7 euro. Tja, toerisme hè.
Het stadje is bevangen door de verkiezingkoorts. Overal posters, flyers en ruimtes waar de lokale partijtjes hun verkiezingsbureaus hebben gevestigd. Het gaat om gemeente- en regionale verkiezingen die in het weekend van 5 en 6 mei overal in Italië plaatsvinden.

Double Delft….
Pal achter ons verscheen ook een caravan: Nederlanders.
Het blijken Delftenaren, Fred Hollestelle van het Heilige Land, de Aleid Buyserstraat, en Tinnie van den Dool, van de gelijknamige bakker, uit de Keurenaerstraat in de Wippolder.
Deze, sportieve, mid zestigers wonen in Nootdorp. Grappig toch die ontmoetingen ver van huis. Reizen al dertig jaar met caravan, maar zijn van de generatie, Fred, vooral, die ‘thuiseten’, veelal in blik, meenemen. Hollestelle een muziekfamilie, een van de leden speelde in de Tee Set en Conny van den Bosch haar eigen naam blijkt Hollestelle, nooit geweten.
Toch belangrijk deze ‘weetjes’…!

Giovinazzo….
Het plan om naar Lecce te gaan laten we varen, geen puf meer voor.
We kiezen er voor om eerder naar Giovinazzo nabij Bari te gaan om ons in alle rust op het vertrek, Ageeth met het vliegtuig naar Amsterdam en ik met de ferry naar Albanië, voor te bereiden.
Camping La Baia is de enige die per 1 mei open gaat. Maar wij mogen, na uitleg van onze voorbereidingen, Fabio spreekt goed Engels, al op zondag 29 april komen.
Alleen de renovatie van de sanitaire voorzieningen, installeren van solarpanelen, is nog niet klaar. Douche en toiletgelegenheid zijn nog niet beschikbaar, maar er is wel elektra. Als we dat voor lief nemen dan kunnen we komen. Nou dan maar even de eigen porta potti.
De website van La Baia suggereert meer dan feitelijk blijkt. Het is een wat overleefde camping met voor de helft vaste staanplaatsen. Ze zijn inderdaad druk bezig met opknappen.
In Giovinazzo wordt ons de weg gewezen door een mijnheer op de fiets. Hij gaat ons voor en gidst ons dwars door het centrum en om het haventje. Het is krap maar het gaat, van de terrasjes hebben we veel bekijks zo op deze lome zondag.
We zijn wat aan de vroege kant dus we stoppen even aan de kant van de weg om op een terrasje wat te gaan drinken.
We stappen uit en gelijk stopt een Ferrari-rode Ducati voor ons. We verwachtten een stevige scheldpartij vanwege mogelijk hinder bij het achteruitrijden. De helmen gingen af en in onvervalst Rotterdams werden we welkom geheten. Een stel, mid dertigers, zagen ons gele nummerbord en dachten, hé landgenoten in deze tijd van het jaar? De vrouw was getrouwd met een Italiaan en heeft een dochtertje en woont in plaatsje vlakbij, De Rotterdamse vriend vliegt elk weekend op en neer.
We zijn nog geen vijf minuten aan de praat en zij stellen ons de vraag: “Wat vinden jullie van Italië, van dit gedeelte en wat zouden jullie doen, hier blijven wonen en werken of terug naar Nederland….”? Nou ja, daar sta je dan na uren rijden en dan wordt je een dergelijk persoonlijke vraag gesteld. Ja, we kunnen hier een poffertjeskraam beginnen, dat kennen ze hier niet. Het is hier allemaal vis en pizza. Of we kunnen kroketten, frikadellen ed. Kunnen proberen…?
Een duidelijk antwoord hebben we wijselijk niet gegeven. Met onze vakantieogen lijkt alles natuurlijk geweldig. De Rotterdammer staat het benepen karakter, de beperkte blik op
‘de wereld’ van de mensen hier, hem tegen. Als ze al blijven dan niet in dit deel van Italië.
Hoe dan ook het was een verrassende en spontane ontmoeting. Op naar de camping.
Er was een ererondje voor nodig om de camping op te kunnen rijden. We waren de eersten, kijk maar waar jullie willen gaan staan.
Het plaatsje heeft een prachtige boulevard van een ongeveer twee kilometer. Behalve heen en weer cruisen met snel ogende autotootjes met gettoblasters op full, het wandelen en familie en vrienden ontmoeten is het ook een geliefd parcours voor snel wandelende kwekkende vrouwengroepjes en joggers van divers niveau. Opvallend is dat men in trainingsoutfit loopt en rent, nylon jacks aan en soms muts op het hoofd zich in het gezonde zweet werkt, terwijl wij in korte broek en T-shirt dit alles gade slaan. Wij vinden het al knap warm.
Veel gelegenheid om Kwazi uit te laten is er niet, het enige groen aan de boulevard om het te doen is bij één parkeerplek die tevens ‘afwerkplaats’ blijkt. Op zo’n plek zou je het voor je fatsoen niet doen, maar hier kan het op en neer door rijp en groen probleemloos; tja, je moet het ergens doen.
Op dinsdag 1 mei de Dag van de Arbeid is het een drukte van jewelste, de boulevard en de vele terrasjes zijn bevolkt en ook op het enorme plein is het flink druk. Het weer werkt mee een en al zonneschijn. De locale politici pakken ook flink uit met hun campagnes.
‘s-Avonds gaan we een hapje eten om op passende wijze afscheid te nemen van Italië en van elkaar. Giovinazzo is feeëriek verlicht, het is een prachtig stadje; romantisch.
We lopen heel het historische deel rond op zoek naar een restaurant dat ons aanspreekt. We keren terug naar Il Simposio waar een binnentuinachtig terras is. Het is zo lekker zwoel dat we buiten willen eten. We moeten even geduld hebben want het terras is vol, maar na tien minuten en een glas wijn verder kunnen we plaatsnemen. 1 mei en wij zitten ’s-avonds al buiten te eten.

Groene kaart….
De groene kaart loopt tot 1 mei. Dus de nieuwe kaart werd door Goce van Nedklok op 24 april aangetekend verzonden naar camping La Baia. Ruim op tijd voordat ik op 3 mei met de ferry naar Albanië zal gaan. Echter, bij aankomst was de aangetekende brief nog niet aangekomen. Geen nood, we hebben nog drie dagen. Alleen op 1 mei wordt niet gewerkt.
Geen nood ik ga pas donderdagavond weg en dan zal de brief toch zeker wel arriveren.
Donderdagochtend vroeg 3/5 rijden we, op weg naar het vliegveld eerst even langs het postsorteercentrum van Giovinazzo. Nou nog niets binnengekomen dus!
Via ‘Track & Trace blijkt dat de ‘lettera recommandate’ bij het grote verdeelcentrum in het industriegebied van Bari te zijn. Even bellen is er niet bij, zo werkt het niet. Wel adres gekregen, dan ga ik er zelf wel langs.
Ageeth keurig op tijd, de koffer is niet te zwaar ondanks de kapotte Turbo die ze mee heeft.
Op de terugweg rij ik naar het verdeelcentrum. Bij de poort leg ik op m’n beste Italiaans en vooral met behulp van mijn mimekwaliteiten de reden van mijn bezoek uit. Het kost moeite maar als zeg dat ik vanavond met de ferry mee moet geeft hij me een telefoonnummer. Maar met mijn gsm lukt het niet, dan wil hij het wel proberen. Eindeloos wachten, keuzemenu’s en wachtmuziek ‘de vierjaar getijden’ later wordt er zowaar opgenomen. En ja hoor, hij moet een ander nummer bellen. Twintig minuten later ga ik onverrichter zaken weg. De brief is er maar zit nog in ‘het systeem’. En daar kunnen we niet zomaar even bij, procedure! Morgen, vrijdag, of maandag zal de brief bezorgd worden. De brief is inmiddels al negen dagen onderweg!
Ik kan dus niet weg. Naar de haven om bij ferrymij. ‘Adria’ passage proberen om te zetten.
Er is geen kip maar de vier loketten zijn volledig ‘bevrouwd’. Bij de kauwgom kauwende jongedame, die redelijk Engels verstaat en spreekt, leg ik de situatie uit. Ze is blijkbaar nog niet ervaren, vele collega’s worden geraadpleegd. Gevraagd wordt of ik vrijdag of maandag wil vertrekken. Tja, ik weet niet precies wanneer de brief aankomt. Uiteindelijk is de vondst dat ze me een ‘open passage’ geeft. Prachtig, nu kan ik gaan wanneer ik wil.
Een last valt me af, het is geregeld.


Trani….
Ik besluit nu ik toch de tijd heb om Trani te gaan bekijken. Een plaatsje dat een half uur rijden verderop ligt en de moeite waard schijnt te zijn. En inderdaad, ook dit is een mooi vissersplaatsje met een rijk en ver verleden dat valt af te leiden uit het fort en de imposante kathedraal. De haven is schilderachtig, ook hier bescheiden vissersbootjes en veel netboeten,
En, hier hebben ze het goed begrepen, veel terrassen. De koffie, una café machiatto doppio, is prima. Lekker op m’n gemak rondgelopen en veel plaatjes geschoten.
Bij terugkomst op de camping fluit Fabio, de brief is aangekomen; ik had al zo’n voorgevoel.
Nou, dan klaarmaken voor vertrek. Tijd zat want ik hoef pas om ca. 20.00 uur in te checken.

De ferry….
De rit naar de haven, ik ken de route, verloopt soepel. Bij dezelfde jongedame aan het loket, het is nu wel druk, geef ik mijn open passage ticket. Tot mijn verbazing zegt ze dat ik even tien minuten moet wachten. Het is niet zeker of ik mee kan want de boot is al vol! De tien minuten worden drie kwartier, maar dan het verlossende antwoord, ik kan toch mee. Alleen er is een toeslag van €30,= op de vrijdagboot?!
Eerst Kwazi op het grote parkeerterrein het schaars aanwezige onkruid laten besproeien. Bij de info gevraagd ‘waarheen’… Een tweetal kilometer, binnendoor, verder liggen de boten. Borden zijn schaars maar op de vraag Durazzo wordt ik verder verwezen. Ik sluit me netjes aan bij de rij. Voor de zekerheid loop ik met Kwazi toch even naar de boot en vraag een Filippino, die voor dit werk blijkbaar het meest geschikt lijken, of ik goed sta. Ik leg uit dat ik met een caravan ben. Ja, gewoon wachten. Anderhalf uur verstrijkt en ergens vertrouw ik het niet. Ik vraag aan een man uit de rij of dit de Adria ferry naar Durazzo is. Hij kijkt naar mijn papieren en zegt nee, je moet de andere boot, die daar om de hoek, hebben!
Gvd, sta ik daar voor Piet Snot en moet ik nog opschieten ook anders mis ik letterlijk de boot.
Als ik de hoek om ga zie ik de ‘Francesca’, een flinke meid.
De incheckpersoon ziet mijn combinatie en zegt dat ik moet wachten en stuurt me de hoek in zodat ik niets en niemand belemmer. Vanaf dit punt sla ik met stijgende verbazing gade hoe het inschepen verloopt.
Het is een grote chaos. Iedereen en niemand heeft de leiding het is een geschreeuw, met en zonder walkie talkie, gefluit en gegesticuleer van jewelste. Dat er geen ongelukken gebeuren is een wonder. Het inschepen is ook niet simpel want alle wagens moeten achteruit de boot inrijden. En dan minutieus manoeuvreren binnenin, ik geef je het te doen met die grote vrachtwagencombinaties. Toch wonderlijk deze desorganisatie want het is een veerboot en dan mag je toch verwachten dat er routine is in het inschepen, nou niet dus.
De klok tikt en passeert ruim de beoogde vertrektijd van 23.00 uur.
Steeds als ik denk dat de laatste vrachtwagen is aankomen rijden komt er nog en nog een.
Nou dat wordt kiele, kiele. Ik ben benieuwd of we, ik, er allemaal op kunnen.
Twee uur later, inmiddels na drie uur wachten voor mij, mag ik als voorlaatste achteruit de boot op rijden. Nou is dat niet mijn sterkste punt. Maar ik overtref mezelf en redelijk soepel met Filippijnse aanwijzingen parkeer ik Eriba en bus in de nog beschikbare ruimte, gelukkig is links en rechts nog lekker ruimte, de zijdeur voor Kwazi en de deur van Eriba kan makkelijk open. De stekker losgemaakt anders wordt de autoaccu leeg getrokken.
Als laatste komt een trailer met auto’s aan boord, er is nog net plek voor mijn combinatie.
Kwazi laat zich gedwee Eriba binnen leiden, bak water en het dakluik wat opengedraaid. Zo hier moet hij het acht uur even uithouden. Om 01.00 uur vertrekken we.
Een volle boot maar weinig passagiers merk ik in de ruimte waar de vliegtuigstoelen staan.
In navolging pak ook ik een viertal stoelzittingen en leg ze als matras op de grond, met meegenomen kussentje en in de slaapzak val ik, in Morpheus armen. Arriverderci Italia!

Wonderlijke zaken:
Tijdens ons Italie verblijf is een aantal, dat wij wonderlijk, zo niet gek, vinden.
Het verkeer, o.k. je raakt er aan gewend. Maar het blijft wonderlijk hoe men de op- en afritten van de snelwegen en ook de autostrada heeft ontworpen. Er is nauwelijks ruimte met als gevolg dat veelal uit stilstand de weg opgegaan moet worden. En links gaan rijden om de auto’s op de oprit ruimte geven daar doet me niet aan. Nou met onze combinatie is dat tamelijk hachelijk. Het is ook heel normaal dat een wagen 40 km per uur rijdt op de snelweg.
Voordringen, tussenwurmen alles geheel volgens de regels. Stoppen overal waar men moet zijn, dubbel soms driedubbel, moet kunnen.
Zelf tanken is populair, logisch want dat scheelt. Maar bij de automaat kan alleen met bankbiljetten betaalt worden, een creditkaart wordt door die apparaten niet geaccepteerd.
Bermmonumentjes compleet met foto van het verkeersslachtoffer en plastic bloemen zijn er veel. Niet verwonderlijk met deze verkeersanarchie waarbij rijden en handsfull telefoneren de gewoonste zaak van de wereld is. En overal bidkapelletjes en in de wand verwerkte Maria beeltenissen achter een ruitje.
Heel praktisch en lekker zijn de kleine taartjes, een lekker hapje dat niet teveel aanzet. Apart is ook het ‘broodje ijs’ en het betalen voor het couvert (copperto) twee tot drie euro.
Meest opvallende winkelnaam: Zeropositivo Outlet!